តាមច្បាប់ ស្តីពីសហគ្រាសពាណិជ្ជកម្ម ឆ្នាំ២០០៥ ទម្រង់ក្រុមហ៊ុន ត្រូវបែងចែកជាសាខាធំៗ ពីរ៖
១-ក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិ
- ក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិទូទៅ
- ក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិមានកម្រិត
២-ក្រុមហ៊ុនមូលធន
- ក្រុមហ៊ុនឯកជនទទួលខុសត្រូវមានកម្រិត
- ក្រុមហ៊ុនមហាជនទទួលខុសត្រូវមានកម្រិត
ក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិទូទៅ
ក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិទូទៅ ត្រូវមានម្ចាស់ភាគហ៊ុនចាប់ពី ២នាក់ឡើងទៅ។ ប្រសិនបើមានម្ចាស់ហ៊ុនតែម្នាក់ គឺត្រូវបង្កើតជាសហគ្រាសឯកបុគ្គល។
កិច្ចសន្យាបង្កើតក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិទូទៅ អាចធ្វើឡើងជាលាយលក្ខណ៍អក្សរក៏បាន ឬក៏ធ្វើត្រឹមតែផ្ទាល់មាត់ក៏បាន។
ដើមទុនដែលយកមកដាក់រកស៊ីជាមួយគ្នា ក្នុងប្រភេទក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិទូទៅនេះ គឺអាចសាច់លុយក៏បាន ជាទ្រព្យសម្បត្តិក៏បាន ឬក៏ជាចំណេះដឹងក៏បាន។ រយៈពេលនៃកិច្ចសន្យាបង្កើតក្រុមហ៊ុននេះ អាចធ្វើឡើងដោយមានរយៈពេលកំណត់ក៏បាន ដោយរយៈពេលមិនកំណត់ក៏បាន។
ចំពោះការទទួលខុសត្រូវលើបំណុលវិញ គឺជាការទទួលខុសត្រូវដោយគ្មានកម្រិត មានន័យថា នៅក្នុងករណី ដែលក្រុមហ៊ុនជំពាក់បំណុលគេ ហើយក្រុមហ៊ុនមិនមានលុយគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីសងបំណុលនេះទេ ម្ចាស់ភាគហ៊ុន ត្រូវចេញលុយពីហោប៉ៅខ្លួនឯង ដើម្បីសងបំណុលនេះ។ ម្ចាស់ភាគហ៊ុនម្នាក់ៗ ត្រូវរ៉ាប់រងបំណុល ទៅតាមសមាមាត្រនៃចំណែកហ៊ុន ដែលខ្លួនមាន នៅក្នុងក្រុមហ៊ុន។
ក៏ប៉ុន្តែ មានចំណុចសំខាន់មួយ ដែលត្រូវចាប់អារម្មណ៍ គឺនៅត្រង់ថា ទោះបីជាម្ចាស់ភាគហ៊ុនម្នាក់ៗ ទទួលខុសត្រូវលើបំណុលទៅតាមចំណែកហ៊ុនរបស់ខ្លួនក៏ដោយ ក៏ប៉ុន្តែ ក្នុងករណីមានវិវាទរឿងមិនសងបំណុល ម្ចាស់បំណុលអាចប្តឹងទាមទារបំណុលទាំងអស់ពីម្ចាស់ហ៊ុនណាមួយតែម្នាក់ ដោយមិនចាំបាច់ប្តឹងទាមទារចំណែកពីម្ចាស់ហ៊ុនម្នាក់ៗដាច់ពីគ្នាទេ។ ក្នុងករណីនេះ ម្ចាស់ហ៊ុនណា ដែលត្រូវម្ចាស់បំណុលប្តឹង គឺត្រូវតែសងបំណុលទាំងអស់តាមបណ្តឹង គឺសងទាំងចំណែកបំណុលខ្លួនឯង និងចំណែកបំណុលរបស់ម្ចាស់ហ៊ុនផ្សេងទៀត រួចហើយគាត់អាចទៅទាមទារគិតគូរ ទូទាត់ជាមួយម្ចាស់ហ៊ុនផ្សេងទៀត។
ជាទូទៅ ក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិ គេច្រើនបង្កើតឡើង នៅក្នុងអាជីវកម្មជាលក្ខណៈវិជ្ជាជីវៈ ដូចជា បង្កើតគ្លីនិកពេទ្យ ការិយាល័យមេធាវី គណនេយ្យករ ស្ថាបត្យករ ឬក៏កុងស៊ុលតង់ ជាដើម។ វាមានលក្ខណៈងាយស្រួលនៅត្រង់ថា ប្រភេទក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិនេះ អាចចាប់ផ្តើមដំណើរការបានដោយមិនទាមទារដើមទុនច្រើន។ មានគ្នាតែពីរបីនាក់ មានកម្លាំង មានពេលវេលា មានជំនាញ មានដើមទុនម្នាក់បន្តិចៗ ល្មមអាចចូលគ្នា ដើម្បីទិញ ឬជួលទីតាំង និងសម្ភារៈសំខាន់ៗចាំបាច់ គឺអាចចាប់ផ្តើមដំណើរការបង្កើតជាក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិ ដើម្បីប្រកបអាជីវកម្មបាន ហើយក៏មិនតម្រូវឲ្យមានឯកសារច្បាប់អ្វីស្មុគស្មាញច្រើនដែរ។
ក៏ប៉ុន្តែ គុណវិបត្តិធំបំផុត គឺនៅត្រង់ថា សមាជិកក្រុមហ៊ុនត្រូវទទួលខុសត្រូវលើបំណុល ដោយគ្មានកម្រិត។ បើសិនជាក្រុមហ៊ុនរកស៊ីខាតបង់ ជំពាក់បំណុលគេច្រើន ក្រុមហ៊ុនមិនមានលទ្ធភាពសង ម្ចាស់ភាគហ៊ុនត្រូវចេញលុយពីហោប៉ៅខ្លួនឯង ឬត្រូវលក់ទ្រព្យខ្លួនឯង ដើម្បីសងបំណុលគេ។ ម្យ៉ាងទៀត ការបង្កើតក្រុមហ៊ុនប្រភេទនេះ អ្នកដែលចូលហ៊ុន ចាំបាច់ត្រូវតែមានជំនឿទុកចិត្តគ្នាខ្លាំង ពីព្រោះ ក្នុងករណីមានបញ្ហាជាប់បំណុល បើសិនជាមានម្ចាស់ភាគហ៊ុនណាមួយមិនព្រមសង ម្ចាស់ភាគហ៊ុនមួយទៀតមានកាតព្វកិច្ចសងបំណុលជំនួស។
ក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិមានកម្រិត
ក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិមានកម្រិត ក៏ត្រូវមានម្ចាស់ហ៊ុនចាប់ពី ២នាក់ឡើងដែរ ហើយមានម្ចាស់ហ៊ុនពីរប្រភេទ គឺ មួយ ជាម្ចាស់ហ៊ុន ដែលតាមច្បាប់ហៅថា “សហកម្មសិទ្ធិករទូទៅ” និងមួយទៀត គឺជា “សហកម្មសិទ្ធិករមានកម្រិត”។
ក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិទូទៅ ត្រូវមានម្ចាស់ភាគហ៊ុនចាប់ពី ២នាក់ឡើងទៅ។ ប្រសិនបើមានម្ចាស់ហ៊ុនតែម្នាក់ គឺត្រូវបង្កើតជាសហគ្រាសឯកបុគ្គល។
កិច្ចសន្យាបង្កើតក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិទូទៅ អាចធ្វើឡើងជាលាយលក្ខណ៍អក្សរក៏បាន ឬក៏ធ្វើត្រឹមតែផ្ទាល់មាត់ក៏បាន។
ដើមទុនដែលយកមកដាក់រកស៊ីជាមួយគ្នា ក្នុងប្រភេទក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិទូទៅនេះ គឺអាចសាច់លុយក៏បាន ជាទ្រព្យសម្បត្តិក៏បាន ឬក៏ជាចំណេះដឹងក៏បាន។ រយៈពេលនៃកិច្ចសន្យាបង្កើតក្រុមហ៊ុននេះ អាចធ្វើឡើងដោយមានរយៈពេលកំណត់ក៏បាន ដោយរយៈពេលមិនកំណត់ក៏បាន។
ចំពោះការទទួលខុសត្រូវលើបំណុលវិញ គឺជាការទទួលខុសត្រូវដោយគ្មានកម្រិត មានន័យថា នៅក្នុងករណី ដែលក្រុមហ៊ុនជំពាក់បំណុលគេ ហើយក្រុមហ៊ុនមិនមានលុយគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីសងបំណុលនេះទេ ម្ចាស់ភាគហ៊ុន ត្រូវចេញលុយពីហោប៉ៅខ្លួនឯង ដើម្បីសងបំណុលនេះ។ ម្ចាស់ភាគហ៊ុនម្នាក់ៗ ត្រូវរ៉ាប់រងបំណុល ទៅតាមសមាមាត្រនៃចំណែកហ៊ុន ដែលខ្លួនមាន នៅក្នុងក្រុមហ៊ុន។
ក៏ប៉ុន្តែ មានចំណុចសំខាន់មួយ ដែលត្រូវចាប់អារម្មណ៍ គឺនៅត្រង់ថា ទោះបីជាម្ចាស់ភាគហ៊ុនម្នាក់ៗ ទទួលខុសត្រូវលើបំណុលទៅតាមចំណែកហ៊ុនរបស់ខ្លួនក៏ដោយ ក៏ប៉ុន្តែ ក្នុងករណីមានវិវាទរឿងមិនសងបំណុល ម្ចាស់បំណុលអាចប្តឹងទាមទារបំណុលទាំងអស់ពីម្ចាស់ហ៊ុនណាមួយតែម្នាក់ ដោយមិនចាំបាច់ប្តឹងទាមទារចំណែកពីម្ចាស់ហ៊ុនម្នាក់ៗដាច់ពីគ្នាទេ។ ក្នុងករណីនេះ ម្ចាស់ហ៊ុនណា ដែលត្រូវម្ចាស់បំណុលប្តឹង គឺត្រូវតែសងបំណុលទាំងអស់តាមបណ្តឹង គឺសងទាំងចំណែកបំណុលខ្លួនឯង និងចំណែកបំណុលរបស់ម្ចាស់ហ៊ុនផ្សេងទៀត រួចហើយគាត់អាចទៅទាមទារគិតគូរ ទូទាត់ជាមួយម្ចាស់ហ៊ុនផ្សេងទៀត។
ជាទូទៅ ក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិ គេច្រើនបង្កើតឡើង នៅក្នុងអាជីវកម្មជាលក្ខណៈវិជ្ជាជីវៈ ដូចជា បង្កើតគ្លីនិកពេទ្យ ការិយាល័យមេធាវី គណនេយ្យករ ស្ថាបត្យករ ឬក៏កុងស៊ុលតង់ ជាដើម។ វាមានលក្ខណៈងាយស្រួលនៅត្រង់ថា ប្រភេទក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិនេះ អាចចាប់ផ្តើមដំណើរការបានដោយមិនទាមទារដើមទុនច្រើន។ មានគ្នាតែពីរបីនាក់ មានកម្លាំង មានពេលវេលា មានជំនាញ មានដើមទុនម្នាក់បន្តិចៗ ល្មមអាចចូលគ្នា ដើម្បីទិញ ឬជួលទីតាំង និងសម្ភារៈសំខាន់ៗចាំបាច់ គឺអាចចាប់ផ្តើមដំណើរការបង្កើតជាក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិ ដើម្បីប្រកបអាជីវកម្មបាន ហើយក៏មិនតម្រូវឲ្យមានឯកសារច្បាប់អ្វីស្មុគស្មាញច្រើនដែរ។
ក៏ប៉ុន្តែ គុណវិបត្តិធំបំផុត គឺនៅត្រង់ថា សមាជិកក្រុមហ៊ុនត្រូវទទួលខុសត្រូវលើបំណុល ដោយគ្មានកម្រិត។ បើសិនជាក្រុមហ៊ុនរកស៊ីខាតបង់ ជំពាក់បំណុលគេច្រើន ក្រុមហ៊ុនមិនមានលទ្ធភាពសង ម្ចាស់ភាគហ៊ុនត្រូវចេញលុយពីហោប៉ៅខ្លួនឯង ឬត្រូវលក់ទ្រព្យខ្លួនឯង ដើម្បីសងបំណុលគេ។ ម្យ៉ាងទៀត ការបង្កើតក្រុមហ៊ុនប្រភេទនេះ អ្នកដែលចូលហ៊ុន ចាំបាច់ត្រូវតែមានជំនឿទុកចិត្តគ្នាខ្លាំង ពីព្រោះ ក្នុងករណីមានបញ្ហាជាប់បំណុល បើសិនជាមានម្ចាស់ភាគហ៊ុនណាមួយមិនព្រមសង ម្ចាស់ភាគហ៊ុនមួយទៀតមានកាតព្វកិច្ចសងបំណុលជំនួស។
ក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិមានកម្រិត
ក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិមានកម្រិត ក៏ត្រូវមានម្ចាស់ហ៊ុនចាប់ពី ២នាក់ឡើងដែរ ហើយមានម្ចាស់ហ៊ុនពីរប្រភេទ គឺ មួយ ជាម្ចាស់ហ៊ុន ដែលតាមច្បាប់ហៅថា “សហកម្មសិទ្ធិករទូទៅ” និងមួយទៀត គឺជា “សហកម្មសិទ្ធិករមានកម្រិត”។
- សហកម្មសិទ្ធិករទូទៅ គឺជាអ្នកដាក់ទុនចូលក្នុងក្រុមហ៊ុនផង និងជាអ្នកមានសិទ្ធិចាត់ចែង និងគ្រប់គ្រងក្រុមហ៊ុនផង ប៉ុន្តែ ត្រូវមានការទទួលខុសត្រូវទៅលើបំណុលរបស់ក្រុមហ៊ុន ដោយគ្មានកម្រិត (គឺដូចជាករណីម្ចាស់ហ៊ុន ក្នុងក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិទូទៅដែរ)។
- សហកម្មសិទ្ធិករមានកម្រិត ដាក់តែទុនចូលទៅក្នុងក្រុមហ៊ុនប៉ុណ្ណោះ ដោយមិនមានសិទ្ធិចាត់ចែងកិច្ចការក្រុមហ៊ុនទេ ប៉ុន្តែ ការទទួលខុសត្រូវលើបំណុល គឺមានកម្រិតត្រឹមតែដើមទុន ដែលបានដាក់ចូលក្នុងក្រុមហ៊ុនប៉ុណ្ណោះ។ ក្នុងករណីក្រុមហ៊ុនមិនមានលុយសងបំណុលគេ ម្ចាស់ហ៊ុន ដែលជាសហកម្មសិទ្ធិករមានកម្រិត មិនមានកាតព្វកិច្ចចេញលុយពីហោប៉ៅខ្លួនឯង ឬក៏លក់ទ្រព្យខ្លួនឯង ដើម្បីសងបំណុលគេ ដូចជា សហកម្មសិទ្ធិករទូទៅទេ។ ម្យ៉ាងទៀត ដើមទុនដែលសហកម្មសិទ្ធិករមានកម្រិតអាចដាក់ចូលក្នុងក្រុមហ៊ុនបាន គឺអាចត្រឹមតែជាលុយ ឬទ្រព្យសម្បត្តិប៉ុណ្ណោះ មិនអាចដាក់ដើមទុនជាចំណេះដឹង ដូចសហកម្មសិទ្ធិករទូទៅទេ។
និយាយជារួម ក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិមានកម្រិត គឺមានលក្ខណៈស្រដៀងគ្នានឹងក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិទូទៅដែរ គ្រាន់តែអនុញ្ញាតឲ្យមានអ្នកដាក់ទុនចូលរកស៊ី ក្នុងឋានៈជា សហកម្មសិទ្ធិករមានកម្រិត។
ប៉ុន្តែ កិច្ចសន្យាក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិមានកម្រិតអាចមានរយៈពេលកំណត់យ៉ាងយូរបំផុតត្រឹមតែ ៩៩ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ គ្រាន់តែថា រយៈពេលនេះអាចពន្យារពេលបន្តជាថាថ្មីបាន នៅពេលផុត ៩៩ឆ្នាំ។
ទម្រង់ក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិមានកម្រិតនេះ គឺវាអាចឲ្យមនុស្សម្នាក់ ឬមួយមួយក្រុម ដែលមានចំណេះដឹង មានជំនាញ ប៉ុន្តែ មិនមានដើមទុនគ្រប់គ្រាន់ អាចទៅសហការគ្នាជាមួយមនុស្សម្នាក់ ឬមួយក្រុមទៀត ដែលមិនមានជំនាញ ប៉ុន្តែ មានដើមទុន ដើម្បីបង្កើតក្រុមហ៊ុន ប្រកបអាជីវកម្មរួមគ្នា។ ឬមួយក៏ក្នុងករណី ដែលបានបង្កើតជាក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិទូទៅរួចហើយ ឃើញថា ការរកស៊ីក៏បានកាក់កប អាជីវកម្មមានសក្តានុពល ហើយចង់ពង្រីកអាជីវកម្មនេះថែមទៀត ប៉ុន្តែ ខ្វះទុន សមាជិកក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិទូទៅនេះអាចទៅស្វះស្វែងរកអ្នកមានទុនឲ្យមកចូលរួមសហការគ្នា ហើយប្តូរទម្រង់ក្រុមហ៊ុន បង្កើតទៅជាក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិមានកម្រិតបាន។
ចំពោះម្ចាស់ហ៊ុន ដែលជាសហកម្មសិទ្ធិករមានកម្រិត ផលប្រយោជន៍ គឺនៅត្រង់ថា នៅពេលដែលមើលទៅឃើញថា អាជីវកម្មមួយមានសក្តានុពល ក្នុងការរកប្រាក់ចំណេញ គាត់អាចចូលរួមជាដើមទុន ដោយមិនចាំបាច់មានជំនាញ ហើយការទទួលខុសត្រូវរបស់គាត់ គឺកម្រិតត្រឹមតែដើមទុនដែលគាត់ចូលរួម ដោយមិនប៉ះពាល់ដល់ទ្រព្យផ្ទាល់ខ្លួន។ ក៏ប៉ុន្តែ ផលវិបាក គឺនៅត្រង់ថា ម្ចាស់ហ៊ុនដែលជាសហកម្មសិទ្ធិករមានកម្រិតនេះមិនមានសិទ្ធិគ្រប់គ្រង និងចាត់ចែងកិច្ចការក្រុមហ៊ុននោះទេ គឺត្រូវពឹងទៅលើម្ចាស់ហ៊ុន ដែលជាសហកម្មសិទ្ធិករទូទៅ។
ម្យ៉ាងទៀត ដើមទុនដែលសហកម្មសិទ្ធិមានកម្រិតដាក់ចូលទៅក្នុងក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិមានកម្រិតនេះហើយ មិនអាចដកចេញមកវិញបានទេ ប្រសិនបើគ្មានការព្រមព្រៀងដោយសំឡេងភាគច្រើនដាច់ខាត ពីម្ចាស់ហ៊ុនទាំងអស់។ ក្នុងករណីមានការខាតបង់ ក្រុមហ៊ុនត្រូវក្ស័យធន ដើមទុន និងទ្រព្យសម្បត្តិទាំងអស់ត្រូវយកទៅសងបំណុលគេអស់ហើយ ម្ចាស់ហ៊ុនជាសហកម្មសិទ្ធិករមានកម្រិត ក៏មិនអាចទាមទារឲ្យក្រុមហ៊ុនសងដើមទុនរបស់ខ្លួនមកវិញបានដែរ។
ក្រុមហ៊ុនមូលធន
ក្រុមហ៊ុនមូលធន មានពីរប្រភេទ គឺក្រុមហ៊ុនឯកជនទទួលខុសត្រូវមានកម្រិត និងក្រុមហ៊ុនមហាជនទទួលខុសត្រូវមានកម្រិត។ ក្រុមហ៊ុនទាំងពីរប្រភេទនេះមានលក្ខណៈស្រដៀងគ្នាច្រើន។ ចំណុចខុសគ្នាធំៗ គឺនៅត្រង់ថា ក្រុមហ៊ុនឯកជនទទួលខុសត្រូវមានកម្រិតអាចមានម្ចាស់ហ៊ុនយ៉ាងច្រើនបំផុតត្រឹម ៣០នាក់ ចំណែកក្រុមហ៊ុនមហាជនទទួលខុសត្រូវមានកម្រិតវិញ មិនមានការកំណត់ចំនួនម្ចាស់ហ៊ុនអតិបរមានោះទេ។
គួរបញ្ជាក់ថា បុគ្គលតែម្នាក់ក៏អាចបង្កើតជាក្រុមហ៊ុនឯកជនទទួលខុសត្រូវមានកម្រិត បានដែរ ប៉ុន្តែ ត្រូវមានឈ្មោះថា “សហគ្រាសឯកបុគ្គលទទួលខុសត្រូវមានកម្រិត”។
ចំណុចខុសគ្នាសំខាន់មួយទៀត រវាងក្រុមហ៊ុនឯកជន និងក្រុមហ៊ុនមហាជន គឺនៅត្រង់ថា ក្រុមហ៊ុនមហាជនទទួលខុសត្រូវមានកម្រិតអាចបោះមូលបត្រលក់ជាសាធារណៈបាន ចំណែកក្រុមហ៊ុនឯកជនទទួលខុសត្រូវមានកម្រិតវិញ មិនអាចធ្វើបានទេ។
បើនិយាយពីលក្ខណៈរួមវិញ ក្រុមហ៊ុនមូលធន (ទោះជាក្រុមហ៊ុនឯកជនក៏ដោយ ឬជាក្រុមហ៊ុនមហាជនក៏ដោយ) ដើម្បីអាចបង្កើតឡើងបាន ត្រូវតែមានមូលធនយ៉ាងតិចបំផុត ៤លានរៀល (ប្រហែលជា ១ពាន់ដុល្លារអាមេរិក)។
ក្រុមហ៊ុនមូលធនអាចដំណើរការបានជានិរន្តរ៍ ដោយគ្មានពេលកំណត់ បើទោះបីជាមានម្ចាស់ហ៊ុនណាស្លាប់ ចូលនិវត្តន៍ ឬដកខ្លួនចេញក៏ដោយ លើកលែងតែត្រូវរំលាយក្នុងករណីក្ស័យធន ឬក្នុងករណីផ្សេងទៀត ដែលមានចែងក្នុងច្បាប់ស្តីពីសហគ្រាសពាណិជ្ជកម្ម។
ការទទួលខុសត្រូវរបស់ម្ចាស់ហ៊ុននីមួយៗ ត្រូវកម្រិតត្រឹមចំណែកដើមទុន ដែលបានចូលហ៊ុន។ ទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ក្រុមហ៊ុន ត្រូវចែកដាច់ពីទ្រព្យសម្បត្តិបុគ្គលរបស់ម្ចាស់ហ៊ុន។
ក្រុមហ៊ុនមូលធនជាប្រភេទក្រុមហ៊ុន ដែលអាចផ្តល់ភាពងាយស្រួលក្នុងការបង្កើត អាជីវកម្មក្នុងទ្រង់ទ្រាយធំ ហើយងាយស្រួលក្នុងការស្វែងរកទុនបន្ថែម ដើម្បីពង្រីកអាជីវកម្ម។ ការបោះទុនវិនិយោគ ក្នុងក្រុមហ៊ុនមូលធន និងការដកទុនចេញមកវិញ ក៏មានលក្ខណៈងាយស្រួលជាងក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិ។ ការទទួលខុសត្រូវរបស់ម្ចាស់ហ៊ុនមានកម្រិតត្រឹមដើមទុន ដែលវិនិយោគ ហើយទ្រព្យ និងបំណុលរបស់ក្រុមហ៊ុន ត្រូវបែងចែកគ្នាដាច់ស្រឡះ ពីទ្រព្យ និងបំណុលរបស់បុគ្គលជាម្ចាស់ហ៊ុន។
ផលវិបាកវិញ គឺនៅត្រង់ថា ការបង្កើតក្រុមហ៊ុនមូលធន ត្រូវមានដើមទុនយ៉ាងតិច ៤លានរៀលទើបអាចបង្កើតបាន ហើយមានសំណុំឯកសារច្បាប់ច្រើន ដែលត្រូវបំពេញ ដោយសារតែនៅពេលបង្កើត ច្បាប់តម្រូវឲ្យមានលក្ខន្តិកៈ និងបទបញ្ជាផ្ទៃក្នុងរបស់ក្រុមហ៊ុន ព្រមទាំងត្រូវមានរចនាសម្ព័ន្ធគ្រប់គ្រង និងនីតិវិធីក្នុងការចេញសេចក្តីសម្រេចច្បាស់លាស់។ ការរៀបចំសំណុំឯកសារច្បាប់ទាំងនេះ ពេលខ្លះចាំបាច់ត្រូវការរកមេធាវី ឬអ្នកជំនាញឲ្យជួយ ដែលត្រូវចំណាយពេលវេលា និងចំណាយលុយច្រើន ជាងការបង្កើតក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិ។
នៅក្រោយពេលបង្កើតឡើងហើយ នៅក្នុងដំណើរការក្រុមហ៊ុន ក៏ច្បាប់តម្រូវឲ្យមានកាតព្វកិច្ចច្រើនដែរ ដូចជា ត្រូវមានមហាសន្និបាតម្ចាស់ហ៊ុនជារៀងរាល់ឆ្នាំ ហើយក្នុងមហាសន្និបាតនេះ ក្រុមហ៊ុនត្រូវធ្វើរបាយការណ៍ហិរញ្ញវត្ថុប្រចាំឆ្នាំ និងត្រូវមានរបាយការណ៍សវនករ ដើម្បីបង្ហាញម្ចាស់ហ៊ុន៕
ឯកសារផ្សេងដែលពាក់ពន្ធ័
ប៉ុន្តែ កិច្ចសន្យាក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិមានកម្រិតអាចមានរយៈពេលកំណត់យ៉ាងយូរបំផុតត្រឹមតែ ៩៩ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ គ្រាន់តែថា រយៈពេលនេះអាចពន្យារពេលបន្តជាថាថ្មីបាន នៅពេលផុត ៩៩ឆ្នាំ។
ទម្រង់ក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិមានកម្រិតនេះ គឺវាអាចឲ្យមនុស្សម្នាក់ ឬមួយមួយក្រុម ដែលមានចំណេះដឹង មានជំនាញ ប៉ុន្តែ មិនមានដើមទុនគ្រប់គ្រាន់ អាចទៅសហការគ្នាជាមួយមនុស្សម្នាក់ ឬមួយក្រុមទៀត ដែលមិនមានជំនាញ ប៉ុន្តែ មានដើមទុន ដើម្បីបង្កើតក្រុមហ៊ុន ប្រកបអាជីវកម្មរួមគ្នា។ ឬមួយក៏ក្នុងករណី ដែលបានបង្កើតជាក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិទូទៅរួចហើយ ឃើញថា ការរកស៊ីក៏បានកាក់កប អាជីវកម្មមានសក្តានុពល ហើយចង់ពង្រីកអាជីវកម្មនេះថែមទៀត ប៉ុន្តែ ខ្វះទុន សមាជិកក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិទូទៅនេះអាចទៅស្វះស្វែងរកអ្នកមានទុនឲ្យមកចូលរួមសហការគ្នា ហើយប្តូរទម្រង់ក្រុមហ៊ុន បង្កើតទៅជាក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិមានកម្រិតបាន។
ចំពោះម្ចាស់ហ៊ុន ដែលជាសហកម្មសិទ្ធិករមានកម្រិត ផលប្រយោជន៍ គឺនៅត្រង់ថា នៅពេលដែលមើលទៅឃើញថា អាជីវកម្មមួយមានសក្តានុពល ក្នុងការរកប្រាក់ចំណេញ គាត់អាចចូលរួមជាដើមទុន ដោយមិនចាំបាច់មានជំនាញ ហើយការទទួលខុសត្រូវរបស់គាត់ គឺកម្រិតត្រឹមតែដើមទុនដែលគាត់ចូលរួម ដោយមិនប៉ះពាល់ដល់ទ្រព្យផ្ទាល់ខ្លួន។ ក៏ប៉ុន្តែ ផលវិបាក គឺនៅត្រង់ថា ម្ចាស់ហ៊ុនដែលជាសហកម្មសិទ្ធិករមានកម្រិតនេះមិនមានសិទ្ធិគ្រប់គ្រង និងចាត់ចែងកិច្ចការក្រុមហ៊ុននោះទេ គឺត្រូវពឹងទៅលើម្ចាស់ហ៊ុន ដែលជាសហកម្មសិទ្ធិករទូទៅ។
ម្យ៉ាងទៀត ដើមទុនដែលសហកម្មសិទ្ធិមានកម្រិតដាក់ចូលទៅក្នុងក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិមានកម្រិតនេះហើយ មិនអាចដកចេញមកវិញបានទេ ប្រសិនបើគ្មានការព្រមព្រៀងដោយសំឡេងភាគច្រើនដាច់ខាត ពីម្ចាស់ហ៊ុនទាំងអស់។ ក្នុងករណីមានការខាតបង់ ក្រុមហ៊ុនត្រូវក្ស័យធន ដើមទុន និងទ្រព្យសម្បត្តិទាំងអស់ត្រូវយកទៅសងបំណុលគេអស់ហើយ ម្ចាស់ហ៊ុនជាសហកម្មសិទ្ធិករមានកម្រិត ក៏មិនអាចទាមទារឲ្យក្រុមហ៊ុនសងដើមទុនរបស់ខ្លួនមកវិញបានដែរ។
ក្រុមហ៊ុនមូលធន
ក្រុមហ៊ុនមូលធន មានពីរប្រភេទ គឺក្រុមហ៊ុនឯកជនទទួលខុសត្រូវមានកម្រិត និងក្រុមហ៊ុនមហាជនទទួលខុសត្រូវមានកម្រិត។ ក្រុមហ៊ុនទាំងពីរប្រភេទនេះមានលក្ខណៈស្រដៀងគ្នាច្រើន។ ចំណុចខុសគ្នាធំៗ គឺនៅត្រង់ថា ក្រុមហ៊ុនឯកជនទទួលខុសត្រូវមានកម្រិតអាចមានម្ចាស់ហ៊ុនយ៉ាងច្រើនបំផុតត្រឹម ៣០នាក់ ចំណែកក្រុមហ៊ុនមហាជនទទួលខុសត្រូវមានកម្រិតវិញ មិនមានការកំណត់ចំនួនម្ចាស់ហ៊ុនអតិបរមានោះទេ។
គួរបញ្ជាក់ថា បុគ្គលតែម្នាក់ក៏អាចបង្កើតជាក្រុមហ៊ុនឯកជនទទួលខុសត្រូវមានកម្រិត បានដែរ ប៉ុន្តែ ត្រូវមានឈ្មោះថា “សហគ្រាសឯកបុគ្គលទទួលខុសត្រូវមានកម្រិត”។
ចំណុចខុសគ្នាសំខាន់មួយទៀត រវាងក្រុមហ៊ុនឯកជន និងក្រុមហ៊ុនមហាជន គឺនៅត្រង់ថា ក្រុមហ៊ុនមហាជនទទួលខុសត្រូវមានកម្រិតអាចបោះមូលបត្រលក់ជាសាធារណៈបាន ចំណែកក្រុមហ៊ុនឯកជនទទួលខុសត្រូវមានកម្រិតវិញ មិនអាចធ្វើបានទេ។
បើនិយាយពីលក្ខណៈរួមវិញ ក្រុមហ៊ុនមូលធន (ទោះជាក្រុមហ៊ុនឯកជនក៏ដោយ ឬជាក្រុមហ៊ុនមហាជនក៏ដោយ) ដើម្បីអាចបង្កើតឡើងបាន ត្រូវតែមានមូលធនយ៉ាងតិចបំផុត ៤លានរៀល (ប្រហែលជា ១ពាន់ដុល្លារអាមេរិក)។
ក្រុមហ៊ុនមូលធនអាចដំណើរការបានជានិរន្តរ៍ ដោយគ្មានពេលកំណត់ បើទោះបីជាមានម្ចាស់ហ៊ុនណាស្លាប់ ចូលនិវត្តន៍ ឬដកខ្លួនចេញក៏ដោយ លើកលែងតែត្រូវរំលាយក្នុងករណីក្ស័យធន ឬក្នុងករណីផ្សេងទៀត ដែលមានចែងក្នុងច្បាប់ស្តីពីសហគ្រាសពាណិជ្ជកម្ម។
ការទទួលខុសត្រូវរបស់ម្ចាស់ហ៊ុននីមួយៗ ត្រូវកម្រិតត្រឹមចំណែកដើមទុន ដែលបានចូលហ៊ុន។ ទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ក្រុមហ៊ុន ត្រូវចែកដាច់ពីទ្រព្យសម្បត្តិបុគ្គលរបស់ម្ចាស់ហ៊ុន។
ក្រុមហ៊ុនមូលធនជាប្រភេទក្រុមហ៊ុន ដែលអាចផ្តល់ភាពងាយស្រួលក្នុងការបង្កើត អាជីវកម្មក្នុងទ្រង់ទ្រាយធំ ហើយងាយស្រួលក្នុងការស្វែងរកទុនបន្ថែម ដើម្បីពង្រីកអាជីវកម្ម។ ការបោះទុនវិនិយោគ ក្នុងក្រុមហ៊ុនមូលធន និងការដកទុនចេញមកវិញ ក៏មានលក្ខណៈងាយស្រួលជាងក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិ។ ការទទួលខុសត្រូវរបស់ម្ចាស់ហ៊ុនមានកម្រិតត្រឹមដើមទុន ដែលវិនិយោគ ហើយទ្រព្យ និងបំណុលរបស់ក្រុមហ៊ុន ត្រូវបែងចែកគ្នាដាច់ស្រឡះ ពីទ្រព្យ និងបំណុលរបស់បុគ្គលជាម្ចាស់ហ៊ុន។
ផលវិបាកវិញ គឺនៅត្រង់ថា ការបង្កើតក្រុមហ៊ុនមូលធន ត្រូវមានដើមទុនយ៉ាងតិច ៤លានរៀលទើបអាចបង្កើតបាន ហើយមានសំណុំឯកសារច្បាប់ច្រើន ដែលត្រូវបំពេញ ដោយសារតែនៅពេលបង្កើត ច្បាប់តម្រូវឲ្យមានលក្ខន្តិកៈ និងបទបញ្ជាផ្ទៃក្នុងរបស់ក្រុមហ៊ុន ព្រមទាំងត្រូវមានរចនាសម្ព័ន្ធគ្រប់គ្រង និងនីតិវិធីក្នុងការចេញសេចក្តីសម្រេចច្បាស់លាស់។ ការរៀបចំសំណុំឯកសារច្បាប់ទាំងនេះ ពេលខ្លះចាំបាច់ត្រូវការរកមេធាវី ឬអ្នកជំនាញឲ្យជួយ ដែលត្រូវចំណាយពេលវេលា និងចំណាយលុយច្រើន ជាងការបង្កើតក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិ។
នៅក្រោយពេលបង្កើតឡើងហើយ នៅក្នុងដំណើរការក្រុមហ៊ុន ក៏ច្បាប់តម្រូវឲ្យមានកាតព្វកិច្ចច្រើនដែរ ដូចជា ត្រូវមានមហាសន្និបាតម្ចាស់ហ៊ុនជារៀងរាល់ឆ្នាំ ហើយក្នុងមហាសន្និបាតនេះ ក្រុមហ៊ុនត្រូវធ្វើរបាយការណ៍ហិរញ្ញវត្ថុប្រចាំឆ្នាំ និងត្រូវមានរបាយការណ៍សវនករ ដើម្បីបង្ហាញម្ចាស់ហ៊ុន៕
ឯកសារផ្សេងដែលពាក់ពន្ធ័
Huang Xiaoming និង Fan Bingbing ឈរលើគេជា តារាចិនដែលមានឥទ្ធិពលជាងគេឆ្នាំ២០១៥
ថ្មីនេះ បញ្ជីឈ្មោះតារាចិនដែលមានឥទ្ធិពលជាង១១នាក់ក្នុងឆ្នាំ២០១៥ត្រូវបានបញ្ចេញឲ្យដឹងហើយ។ ក្នុងនោះតារាសម្ដែង Huang Xiaoming លេខ១ និង Fan Bingbing លេខ ២។
តាមគេហទំព័រ Sina បានបង្ហាញឲ្យដឹងថា តារាដែលជាមិត្តភ័ក្ដិនឹងគ្នាជាយូរឆ្នាំនេះ មានភាពលេចមុខលេចមាត់ខ្លាំង ទាំងការងារនិងស្នេហា។ Bingbing តែងមានវត្តមានជាញឹកញាប់តាមបណ្ដាទស្សនាវដ្ដីនិងរឿងធំៗមួយចំនួន ខណៈដែលក្នុងឆ្នាំនេះ Xiaoming បានចេញសម្ដែងក្នុងរឿងជាច្រើន ទាំងរឿងភាគនិងភាពយន្តតាមរោងកុន។
Deng Chao
ចំណែកលេខ៣បានទៅតារាសម្ដែង Deng Chao។ តារាវ័យ៣៦ឆ្នាំទទួលបានភាពល្បីល្បាញខ្លាំងតាមរយៈ តារាប្រចាំក្នុងកម្មវិធី Running Man Chinese ខណៈដែលលេខ៤បានទៅតារាសម្ដែង Zhao Wei (ត្រចៀកកាំ) ដែលកំពុងទទួលភាពជោគជ័យក្នុងវិស័យពាណិជ្ជកម្មជាមួយស្វាមី។
ខាងក្រោមជាបញ្ជីឈ្មោះតារាចិនដែលមានឥទ្ធិពលជាង១១នាក់ក្នុងឆ្នាំ២០១៥៖
១. Huang Xiaoming
២. Fan Bingbing
៣. Deng Chao
៤. Zhao Wei
៥. Sun Li
៦. Angelababy
៧. Zhao The Son
៨.Andy Lau
៩.Li Yuchun
១០. Li Shen
១១. Wang Feng
២. Fan Bingbing
៣. Deng Chao
៤. Zhao Wei
៥. Sun Li
៦. Angelababy
៧. Zhao The Son
៨.Andy Lau
៩.Li Yuchun
១០. Li Shen
១១. Wang Feng
បទវិភាគ៖ ជំងឺ៥មុខដែលពិបាករកថ្នាំព្យាបាលនៅក្នុងសង្គមខ្មែរ
ស្ដាប់ ឬ ទាញយកសំឡេងស្តាប់សំឡេង ថតសំឡេង
«ជំងឺ» គឺជាប្រភពនៃសេចក្ដីឈឺចាប់ និងសេចក្ដីស្លាប់ ប្រសិនបើមិនមានការព្យាបាលដោយត្រឹមត្រូវ និងទាន់ពេលវេលា។ ភាគច្រើនជំងឺដែលកើតនៅលើរាងកាយ គេអាចរកថ្នាំព្យាបាលអោយជាស្រាកស្រាន្ត ឬបន្ធូរបន្ថយការឈឺចាប់បាន។ ប៉ុន្តែជំងឺសង្គម-នយោបាយ គឺជាជំងឺដ៏កាចសហាវដែលពិបាករកពេទ្យហ្មណាព្យាបាលអោយសះស្បើយ ហើយអ្វីដែលគ្រោះថ្នាក់បំផុតនោះគឺ ជំងឺទាំងនេះអាចធ្វើអោយមនុស្សជាច្រើនលាននាក់ត្រូវរងទុក្ខវេទនា និងរហូតដល់បាត់បង់ជីវិតក៏ថាបាន។
សង្គម-នយោបាយកម្ពុជា ដែលហែកហួរដោយសង្គ្រាមអស់ជាច្រើនទសវត្សរ៍កន្លងមក ប្រាកដណាស់នៅមានជំងឺជាច្រើនដែលលាក់ខ្លួនមិនទាន់ធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យដើម្បីព្យាបាល ឬក្នុងមូលហេតុមួយទៀតគឺ ដឹងថាសង្គមមានជំងឺ តែមិនអើពើ ត្បិតស៊ាំទៅនឹងភាពឈឺចាប់របស់ជំងឺសង្គមទាំងនេះ។
តើជំងឺដ៏កាចសាហាវអ្វីខ្លះដែលកំពុងបំផ្លិចបំផ្លាញសង្គមជាតិកម្ពុជា ស្ទើរមិនអោយងើបមុខរួចដូចសព្វថ្ងៃ?
យ៉ាងហោចណាស់នៅកម្ពុជា មានជំងឺដ៏កាចសាហាវយ៉ាងតិចចំនួន ៥ ដែលកំពុងសម្ងំលាក់ខ្លួនបំផ្លិចបំផ្លាញសង្គម-នយោបាយ ធ្វើអោយរាំងស្ទះដល់ការលូតលាស់ប្រទេសដ៏ក្រីក្រមួយនេះក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន។ ជំងឺទាំង៥ នោះគឺ ជំងឺក្ដិចត្រួយ ជំងឺតួឯក ជំងឺអាត្មានិយម ជំងឺលាបពណ៌ និងជំងឺងប់ងុល។
១. ជំងឺក្ដិចត្រួយ
ជំងឺ «ក្ដិចត្រួយ» គឺជាជំងឺដែលចាក់ឫសយ៉ាងជ្រៅនៅក្នុងផ្នត់គំនិតជាតិសាសន៍ខ្មែរ មិនថាសម័យមុន ឬសម័យបច្ចុប្បន្ន។ ជំងឺនេះ សំដៅទៅលើទង្វើបំផ្លិចបំផ្លាញ កាច់បំបាក់ ប៉ែងជើងផ្ដួលអ្នកដទៃ ដោយសារក្ដីច្រណែនឈ្នានីស ភាពលោភលន់ និងមិនចង់ឃើញអ្នកដទៃពូកែជាង មានអំណាចជាង មានយសស័ក្ដិខ្ពស់ជាងខ្លួន ឬល្អប្រសើរលើសខ្លួន និងក្រុមខ្លួន។
នៅក្នុងសង្គម-នយោបាយកម្ពុជា គេពិតជាបានដឹងអំពី «ជំងឺក្ដិចត្រួយ» មានស្ទើរគ្រប់ទីកន្លែង មិនថានៅក្នុងមន្ទីរក្រសួងរដ្ឋ ឬស្ថាប័នឯកជន។ កត្តានេះបានធ្វើឲ្យរាំងស្ទះដល់ការអភិវឌ្ឍស្ថាប័ន ឬប្រទេសជាតិងើបមុខស្ទើរតែមិនរួច។ ជាក់ស្ដែង ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន អ្នកចេះ និងអ្នកមានសមត្ថភាពពិតប្រាកដមួយចំនួន ហាក់ពិបាករស់ ពិបាកសម្របខ្លួនក្នុងបរិបទសង្គមកើតជំងឺបែបនេះ។ ដើម្បីឈរជើងអោយនឹង និងដើម្បីសេចក្ដីសុខ អ្នកទាំងនោះត្រូវបង្ខំចិត្តធ្វើគ ធ្វើថ្លង់ មិនហ៊ានបញ្ចេញសមត្ថភាព និងរង់ចាំឱកាសមកដល់ ដូចពំនោលដែលថា «ក្របីពួនក្នុងគុម្ពត្រែង សំលៀងស្នែងត្រៀមចូលជល់»។
យ៉ាងណាមិញ ឱកាសអាចចូលជល់ដើម្បីបញ្ចេញសមត្ថភាពក្នុងសង្គមដែលចូលចិត្តក្ដិចត្រួយនេះ អាចកើតឡើងបាន ឬមិនបានហាក់ពិបាករំពឹងដល់។ កត្តានេះហើយដែលធ្វើអោយអ្នកមានសមត្ថភាពពិតប្រាកដ មិនអាចរួបរួមគ្នាជាកម្លាំង បីដូចជាគ្រាប់ខ្សាច់ដែលនៅរប៉ាត់រប៉ាយមិនអាចភ្ជាប់បាន។ ជាលទ្ធផល ប្រសិនបើជំងឺនេះមិនត្រូវបានព្យាបាលអោយជាសះស្បើយក្នុងសង្គមកម្ពុជា ទេ មិនមែនខូចប្រយោជន៍តែបុគ្គលប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែសម្រាប់ជាតិសាសន៍ខ្មែរទាំងមូល ត្រូវរងគ្រោះទុក្ខសោក មុជមិនជ្រៅទៅមិនឆ្ងាយ ត្បិតជំងឺក្ដិចត្រួយនេះ នៅបន្តស៊ីរូងបំផ្លិចបំផ្លាញសង្គមជាតិយ៉ាងជ្រៅ។
២. គឺជំងឺតួឯក
ជំងឺ «តួឯក» គឺជាជំងឺឆ្លងមួយក្នុងចំណោមជំងឺពិបាកព្យាបាលទាំង៥ ដែលកំពុងចាក់ឫសយ៉ាងជ្រៅនៅក្នុងសង្គម-នយោបាយនៅកម្ពុជា។ កាលដែលហៅថាជា «ជំងឺឆ្លង» ដោយហេតុថា ជំងឺនេះអាចផ្ទេរពីឪពុកទៅកូន ពីកូនផ្ទេរបន្តទៅចៅបាន បើសិនមិនទទួលការព្យាបាលអោយជាសះស្បើយ។
ជាធម្មតា នៅក្នុងល្ខោន ឬភាពយន្ត តួឯកគឺជាតួសំខាន់បំផុតដែលខ្វះមិនបាន និងតែងទទួលបានការចាប់អារម្មណ៍ខ្លាំងពីសំណាក់ទស្សនិកជនជាងតួអង្គដទៃ។ ស្រដៀងគ្នានេះដែរ ក្នុងតថភាពពិតនៃសង្គម-នយោបាយកម្ពុជា នៅពេលនិយាយដល់ពាក្យ ជំងឺ«តួឯក» គេអាចយល់បានភ្លាមថា ជាជំងឺរបស់បុគ្គល ឬក្រុមមនុស្សដែលចាត់ទុកខ្លួនជាបុគ្គលសំខាន់បំផុតដែលមិនអាចខ្វះបាន ឬដែលចាំបាច់ត្រូវលើកតម្កើង និងចាត់ទុកជាទីសក្ការបូជារបស់អ្នកនៅក្រោមឱវាទ។ បើគ្មានបុគ្គល «តួឯក» ម្នាក់នេះ ឬក្រុមនេះ ស្ថាប័ន ឬអង្គភាពទាំងមូល ឬរហូតដល់ថ្នាក់ប្រទេសទាំងមូលនឹងក្រឡាប់ចាក់ជាមិនខាន។ ជាក់ស្ដែង គេតែងលឺជាញឹកញយចេញពីមាត់អ្នកនយោបាយកម្ពុជាថា បើគ្មានរូបលោក កម្ពុជានឹងក្រឡាប់ចាក់ គ្មានសុខសន្តិភាពដូចសព្វថ្ងៃជាមិនខានជាដើម។
៣. ជំងឺអាត្មានិយម
ជំងឺ «អាត្មានិយម» សំដៅយកជំងឺគិតតែពីប្រយោជន៍ខ្លួន គិតពីគ្រួសារខ្លួន ក្រុមខ្លួនមិនខ្វល់ពីសុខទុក្ខអ្នកដទៃ ពោលអោយខ្លី អ្នកកើតជំងឺនេះហ៊ានធ្វើអំពើអយុត្តិធម៌ អោយអ្នកដទៃរងថ្មបាក់ជំនួសខ្លួន និងហ៊ានប្រើគ្រប់ល្បិចកលសព្វបែបសព្វយ៉ាងដើម្បីទទួលបានផលប្រយោជន៍សម្រាប់ខ្លួន ពោលគឺហ៊ានសូម្បីតែដុតផ្ទះអ្នកដទៃដើម្បីចម្អិនពងមាន់របស់ខ្លួនក៏មិនស្ទាក់ស្ទើរនឹងធ្វើ។ មូលហេតុនៃជំងឺអាត្មានិយម គឺបណ្ដាលមកពីមហិច្ឆតា ពីភាពលោភឥតព្រំដែន ចង់បានហើយចង់បានទៀត និងភាពគ្មានការទទួលខុសត្រូវ។ ជាឧទាហរណ៍ដ៏តូចមួយក្នុងបរិបទប្រវត្តិសាស្ត្រកម្ពុជា អ្នកដឹកនាំខ្មែរមួយចំនួនបានយកប្រជានុរាស្ត្រនិងទឹកដីជាថ្នូរដើម្បីពឹងបរទេសមកជួយច្បាំងនឹងសាសន៍ខ្មែរគ្នាឯង ធ្វើយ៉ាងណាដណ្ដើមអំណាចមកគ្រប់គ្រងអោយទាល់តែបាន។
អស់រាប់រយឆ្នាំកន្លងហើយ ជំងឺនេះនៅតែបន្តមកដល់អ្នកនយោបាយកម្ពុជា បច្ចុប្បន្នមួយចំនួន។ ជាក់ស្ដែងនៅពេលមានភ្លើងឆេះក្នុងប្រទេសម្ដងៗ ដែលជាញឹកញាប់កើតពីការប្រឹងផ្លុំប្រឹងបង្កាត់របស់អ្នកនយោបាយដោយខ្លួនឯង លុះដល់ភ្លើងឆេះរាលដាលដល់ខ្លួន អ្នកនយោបាយនោះមិនហ៊ានប្រឈម ហើយរត់ពឹងអោយបរទេសកាត់ផ្ដាច់ជំនួយ ឬដាក់ទណ្ឌកម្មជាថ្នូរនឹងការពន្លត់ភ្លើងនយោបាយ។ ផលវិបាកនៃភាពអាត្មានិយមនេះ គ្មានអ្នកណាក្រៅអំពីប្រជាជនជាង ១៥លាននាក់ដែលរងទុក្ខនៅពេលដែលអ្នកនយោបាយខ្លះគ្មានការទទួលខុសត្រូវ យកប្រជាពលរដ្ឋជាខែលដើម្បីការពារប្រយោជន៍ខ្លួន។
៤. ជំងឺលាបពណ៌
ជំងឺ «លាបពណ៌» បានបណ្ដាលអោយសង្គមជាតិខ្មែរប្រេះស្រាំ ដុតបញ្ឆេះកំហឹង ធ្វើអោយចងគំនុំគុំកួនគ្នា បាក់បែកសាមគ្គីជាតិ ហើយពេលខ្លះនាំដល់ការកាប់សម្លាប់គ្នាគួរអោយឈឺចាប់តាំងពីអតីតកាលរហូតបច្ចុប្បន្ន។ ជំងឺលាបពណ៌នេះ បានកើតឡើងនៅក្នុងសង្គមនយោបាយកម្ពុជា តាំងពីដើមយូរណាស់មកហើយ ជាពិសេសនៅក្នុងរបបអាវខ្មៅប្រឡាក់ឈាម ប៉ុល ពត ប្រជាជនស្លូតត្រង់ត្រូវគេលាបពណ៌ជាជនក្បត់អង្គការបម្រើផលប្រយោជន៍ភ្នាក់ងារបរទេស មាន សេ.អ៊ី.អា (CIA) កា.ហ្សេ.បេ (KGB) ឬ គិញសំងាត់វៀតណាម។
ជាលទ្ធផល ជនរងគ្រោះទាំងនោះត្រូវបានគេប្រហារជីវិតយ៉ាងខ្លោចផ្សា។ ក្រោយការរលត់ទៅនៃរបបកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យ គេរំពឹងថា ជំងឺលាបពណ៌នេះ ប្រហែលជាអាចជាសះស្បើយពីក្នុងសង្គមកម្ពុជា តែមិនដូច្នោះ ជំងឺនេះរើឡើងវិញ ហើយកំពុងបង្កអោយឈឺចាប់ក្នុងសង្គមកម្ពុជា។ ជាឧទាហរណ៍ ក្នុងរបត់នយោបាយបច្ចុប្បន្ន អ្នកនយោបាយមួយក្រុមចោទខ្មែរម្ខាងថាជាយួន ម្ខាងទៀតចោទថា ជាជនក្បត់ជាតិ ក្រុមម្ខាងៗខំប្រឹងលាបពណ៌គ្នា សអោយទៅជាខ្មៅ ល្អអោយទៅជាអាក្រក់។ ការលាបពណ៌គ្នាក្នុងរង្វង់អ្នកនយោបាយខ្មែរបង្ហាញអោយឃើញកាន់តែច្បាស់អំពីការមិនអាចធ្វើការជាមួយគ្នាដើម្បីបុព្វហេតុជាតិ និងធ្វើអោយលេចឡើងនូវសំណួរថា តើប្រជាពលរដ្ឋបង់ពន្ធ និងបោះឆ្នោតជ្រើសរើសអ្នកនយោបាយដើម្បីអោយលោកទាំងអស់នោះយកកម្លាំងញើសឈាមប្រជាជន យកអំណាចពីប្រជាពលរដ្ឋ ទៅឈ្លោះទាស់ទែងគ្នា ទៅលាបពណ៌គ្នាបែបនេះឬ? ចម្លើយគឺមិនដូច្នោះទេ! ប្រជាពលរដ្ឋចង់បានសុខសន្តិភាព ការអភិវឌ្ឍប្រទេស ចង់ឃើញភាពចុះសម្រុងរវាងអ្នកនយោបាយទាំងអស់ ត្បិតមានបញ្ហាជាតិជាច្រើនត្រូវការដោះស្រាយជាបន្ទាន់។
៥. ជំងឺងប់ងុល
ជំងឺ «ងប់ងុល» គឺជាប្រភពនៃទំនាស់ និងបញ្ហា។ មូលហេតុនៃភាពងប់ងុលអាចដោយសារការស្រឡាញ់ខ្លាំងពេក និងដោយសារការស្អប់ខ្លាំងពេក។ ជំងឺងប់ងុលនេះ ត្រូវបានគេសង្កេតឃើញលេចឡើង និងឆ្លងរាលដាលផុលផុសសាយភាយកាន់តែខ្លាំងនៅក្នុងសង្គមនយោបាយកម្ពុជា តាំងពីការបោះឆ្នោតជាសកលក្នុងអាណត្តិទី៥ នៅឆ្នាំ២០១៣ ក្នុងរង្វង់អ្នកនយោបាយបដិបក្ខទាំងពីរ និងក្រុមអ្នកគាំទ្ររបស់ខ្លួនដែលជាលទ្ធផលរហូតមកដល់ពេលនេះ សង្គមកម្ពុជាបានបែងចែកជាពីរក្រុម។ ក្រុមម្ខាងគាំទ្របក្សកាន់អំណាច និងក្រុមម្ខាងទៀត គាំទ្របក្សជំទាស់។ ប្រជាជនសាមញ្ញ និងបញ្ញវន្តដែលប្រកាន់និន្នាការកណ្ដាល ហាក់គ្មានកន្លែងឈរក្នុងសង្គមនេះ ត្បិតថា បើនិយាយប៉ះក្រុមម្ខាង ប្រាកដណាស់អ្នកគាំទ្រដ៏ងប់ងុលរបស់ក្រុមនេះនឹងជេរប្រមាថគំរាមកំហែង លាបពណ៌ថា ជាអ្នកគាំទ្ររបស់ក្រុមម្ខាងទៀត។ ជាលទ្ធផល បញ្ញវន្តអ្នកចេះដឹង និងអ្នកខ្វាយខ្វល់អំពីវាសនាជាតិមាតុភូមិជាច្រើនត្រូវជ្រើសរើសការប្រកាន់យកគំនិត «ស្ងៀមជាងស្រដីឆីចេកខ្ចីជាងមាត់ទទេ» ពោលអោយចំ គឺពួកគេជ្រើសរើសការនៅស្ងៀម មិនមានមតិដើម្បីសេចក្ដីសុខ។
ជាការពិតណាស់ ក្នុងសង្គមប្រជាធិបតេយ្យ ការបង្ហាញឆន្ទៈនយោបាយគាំទ្រគណបក្សនយោបាយដែលខ្លួនពេញចិត្តមិនជាការប្លែកនោះទេ តែអ្វីដែលប្លែក និងមិនល្អនោះ គឺការងប់ងុលនឹងគណបក្សហួសហេតុ។ លើសពីនេះ អ្នកគាំទ្រដ៏ងប់ងុលរបស់បក្សនយោបាយនៅកម្ពុជា មិនខ្លាចនឹងការប្រើសម្ដីគ្រោតគ្រាត ជេរបញ្ចោរ ឌឺដងដាក់គ្នាទៅវិញទៅមក ជាពិសេស នៅក្នុងប្រព័ន្ធសង្គម ក្នុងបំណងបង្ក្រាបគូបដិបក្ខមិនអោយងើបបាន។ នេះមិនត្រឹមតែអ្នកគាំទ្រ សូម្បីតែមេដឹកនាំបក្សទាំងពីរក៏មិនញញើតនឹងជេរប្រមាថគ្នា វាយប្រហារគ្នា ហាក់ចាត់ទុកភាគីម្ខាងជាសត្រូវដែលត្រូវតែកម្ចាត់ចោលពីឆាកនយោបាយ។ យ៉ាងណាមិញ គេពិបាកបន្ទោសអ្នកគាំទ្រទាំងនោះថា មិនមានសីលធម៌ណាស់ ត្បិតចាស់បុរាណខ្មែរអប់រំមកថា «ដឹងឆ្លើយព្រោះដង កូនសោតរែងឆ្គងព្រោះតែឪពុក»។ បើឪពុកដែលជាអ្នកដឹកនាំមិនធ្វើគំរូល្អ ប្រជាពលរដ្ឋដែលរស់នៅក្នុងមហាគ្រួសារនេះ ប្រហែលមិនអាចក្លាយជាពលរដ្ឋល្អបានឡើយ៕
កំណត់ចំណាំចំពោះអ្នកបញ្ចូលមតិនៅក្នុងអត្ថបទនេះ៖ ដើម្បីរក្សាសេចក្ដីថ្លៃថ្នូរ យើងខ្ញុំនឹងផ្សាយតែមតិណា ដែលមិនជេរប្រមាថដល់អ្នកដទៃប៉ុណ្ណោះ។
ស្ដាប់ ឬ ទាញយកសំឡេងស្តាប់សំឡេង ថតសំឡេង
«ជំងឺ» គឺជាប្រភពនៃសេចក្ដីឈឺចាប់ និងសេចក្ដីស្លាប់ ប្រសិនបើមិនមានការព្យាបាលដោយត្រឹមត្រូវ និងទាន់ពេលវេលា។ ភាគច្រើនជំងឺដែលកើតនៅលើរាងកាយ គេអាចរកថ្នាំព្យាបាលអោយជាស្រាកស្រាន្ត ឬបន្ធូរបន្ថយការឈឺចាប់បាន។ ប៉ុន្តែជំងឺសង្គម-នយោបាយ គឺជាជំងឺដ៏កាចសហាវដែលពិបាករកពេទ្យហ្មណាព្យាបាលអោយសះស្បើយ ហើយអ្វីដែលគ្រោះថ្នាក់បំផុតនោះគឺ ជំងឺទាំងនេះអាចធ្វើអោយមនុស្សជាច្រើនលាននាក់ត្រូវរងទុក្ខវេទនា និងរហូតដល់បាត់បង់ជីវិតក៏ថាបាន។
សង្គម-នយោបាយកម្ពុជា ដែលហែកហួរដោយសង្គ្រាមអស់ជាច្រើនទសវត្សរ៍កន្លងមក ប្រាកដណាស់នៅមានជំងឺជាច្រើនដែលលាក់ខ្លួនមិនទាន់ធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យដើម្បីព្យាបាល ឬក្នុងមូលហេតុមួយទៀតគឺ ដឹងថាសង្គមមានជំងឺ តែមិនអើពើ ត្បិតស៊ាំទៅនឹងភាពឈឺចាប់របស់ជំងឺសង្គមទាំងនេះ។
តើជំងឺដ៏កាចសាហាវអ្វីខ្លះដែលកំពុងបំផ្លិចបំផ្លាញសង្គមជាតិកម្ពុជា ស្ទើរមិនអោយងើបមុខរួចដូចសព្វថ្ងៃ?
យ៉ាងហោចណាស់នៅកម្ពុជា មានជំងឺដ៏កាចសាហាវយ៉ាងតិចចំនួន ៥ ដែលកំពុងសម្ងំលាក់ខ្លួនបំផ្លិចបំផ្លាញសង្គម-នយោបាយ ធ្វើអោយរាំងស្ទះដល់ការលូតលាស់ប្រទេសដ៏ក្រីក្រមួយនេះក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន។ ជំងឺទាំង៥ នោះគឺ ជំងឺក្ដិចត្រួយ ជំងឺតួឯក ជំងឺអាត្មានិយម ជំងឺលាបពណ៌ និងជំងឺងប់ងុល។
១. ជំងឺក្ដិចត្រួយ
ជំងឺ «ក្ដិចត្រួយ» គឺជាជំងឺដែលចាក់ឫសយ៉ាងជ្រៅនៅក្នុងផ្នត់គំនិតជាតិសាសន៍ខ្មែរ មិនថាសម័យមុន ឬសម័យបច្ចុប្បន្ន។ ជំងឺនេះ សំដៅទៅលើទង្វើបំផ្លិចបំផ្លាញ កាច់បំបាក់ ប៉ែងជើងផ្ដួលអ្នកដទៃ ដោយសារក្ដីច្រណែនឈ្នានីស ភាពលោភលន់ និងមិនចង់ឃើញអ្នកដទៃពូកែជាង មានអំណាចជាង មានយសស័ក្ដិខ្ពស់ជាងខ្លួន ឬល្អប្រសើរលើសខ្លួន និងក្រុមខ្លួន។
នៅក្នុងសង្គម-នយោបាយកម្ពុជា គេពិតជាបានដឹងអំពី «ជំងឺក្ដិចត្រួយ» មានស្ទើរគ្រប់ទីកន្លែង មិនថានៅក្នុងមន្ទីរក្រសួងរដ្ឋ ឬស្ថាប័នឯកជន។ កត្តានេះបានធ្វើឲ្យរាំងស្ទះដល់ការអភិវឌ្ឍស្ថាប័ន ឬប្រទេសជាតិងើបមុខស្ទើរតែមិនរួច។ ជាក់ស្ដែង ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន អ្នកចេះ និងអ្នកមានសមត្ថភាពពិតប្រាកដមួយចំនួន ហាក់ពិបាករស់ ពិបាកសម្របខ្លួនក្នុងបរិបទសង្គមកើតជំងឺបែបនេះ។ ដើម្បីឈរជើងអោយនឹង និងដើម្បីសេចក្ដីសុខ អ្នកទាំងនោះត្រូវបង្ខំចិត្តធ្វើគ ធ្វើថ្លង់ មិនហ៊ានបញ្ចេញសមត្ថភាព និងរង់ចាំឱកាសមកដល់ ដូចពំនោលដែលថា «ក្របីពួនក្នុងគុម្ពត្រែង សំលៀងស្នែងត្រៀមចូលជល់»។
យ៉ាងណាមិញ ឱកាសអាចចូលជល់ដើម្បីបញ្ចេញសមត្ថភាពក្នុងសង្គមដែលចូលចិត្តក្ដិចត្រួយនេះ អាចកើតឡើងបាន ឬមិនបានហាក់ពិបាករំពឹងដល់។ កត្តានេះហើយដែលធ្វើអោយអ្នកមានសមត្ថភាពពិតប្រាកដ មិនអាចរួបរួមគ្នាជាកម្លាំង បីដូចជាគ្រាប់ខ្សាច់ដែលនៅរប៉ាត់រប៉ាយមិនអាចភ្ជាប់បាន។ ជាលទ្ធផល ប្រសិនបើជំងឺនេះមិនត្រូវបានព្យាបាលអោយជាសះស្បើយក្នុងសង្គមកម្ពុជា ទេ មិនមែនខូចប្រយោជន៍តែបុគ្គលប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែសម្រាប់ជាតិសាសន៍ខ្មែរទាំងមូល ត្រូវរងគ្រោះទុក្ខសោក មុជមិនជ្រៅទៅមិនឆ្ងាយ ត្បិតជំងឺក្ដិចត្រួយនេះ នៅបន្តស៊ីរូងបំផ្លិចបំផ្លាញសង្គមជាតិយ៉ាងជ្រៅ។
២. គឺជំងឺតួឯក
ជំងឺ «តួឯក» គឺជាជំងឺឆ្លងមួយក្នុងចំណោមជំងឺពិបាកព្យាបាលទាំង៥ ដែលកំពុងចាក់ឫសយ៉ាងជ្រៅនៅក្នុងសង្គម-នយោបាយនៅកម្ពុជា។ កាលដែលហៅថាជា «ជំងឺឆ្លង» ដោយហេតុថា ជំងឺនេះអាចផ្ទេរពីឪពុកទៅកូន ពីកូនផ្ទេរបន្តទៅចៅបាន បើសិនមិនទទួលការព្យាបាលអោយជាសះស្បើយ។
ជាធម្មតា នៅក្នុងល្ខោន ឬភាពយន្ត តួឯកគឺជាតួសំខាន់បំផុតដែលខ្វះមិនបាន និងតែងទទួលបានការចាប់អារម្មណ៍ខ្លាំងពីសំណាក់ទស្សនិកជនជាងតួអង្គដទៃ។ ស្រដៀងគ្នានេះដែរ ក្នុងតថភាពពិតនៃសង្គម-នយោបាយកម្ពុជា នៅពេលនិយាយដល់ពាក្យ ជំងឺ«តួឯក» គេអាចយល់បានភ្លាមថា ជាជំងឺរបស់បុគ្គល ឬក្រុមមនុស្សដែលចាត់ទុកខ្លួនជាបុគ្គលសំខាន់បំផុតដែលមិនអាចខ្វះបាន ឬដែលចាំបាច់ត្រូវលើកតម្កើង និងចាត់ទុកជាទីសក្ការបូជារបស់អ្នកនៅក្រោមឱវាទ។ បើគ្មានបុគ្គល «តួឯក» ម្នាក់នេះ ឬក្រុមនេះ ស្ថាប័ន ឬអង្គភាពទាំងមូល ឬរហូតដល់ថ្នាក់ប្រទេសទាំងមូលនឹងក្រឡាប់ចាក់ជាមិនខាន។ ជាក់ស្ដែង គេតែងលឺជាញឹកញយចេញពីមាត់អ្នកនយោបាយកម្ពុជាថា បើគ្មានរូបលោក កម្ពុជានឹងក្រឡាប់ចាក់ គ្មានសុខសន្តិភាពដូចសព្វថ្ងៃជាមិនខានជាដើម។
៣. ជំងឺអាត្មានិយម
ជំងឺ «អាត្មានិយម» សំដៅយកជំងឺគិតតែពីប្រយោជន៍ខ្លួន គិតពីគ្រួសារខ្លួន ក្រុមខ្លួនមិនខ្វល់ពីសុខទុក្ខអ្នកដទៃ ពោលអោយខ្លី អ្នកកើតជំងឺនេះហ៊ានធ្វើអំពើអយុត្តិធម៌ អោយអ្នកដទៃរងថ្មបាក់ជំនួសខ្លួន និងហ៊ានប្រើគ្រប់ល្បិចកលសព្វបែបសព្វយ៉ាងដើម្បីទទួលបានផលប្រយោជន៍សម្រាប់ខ្លួន ពោលគឺហ៊ានសូម្បីតែដុតផ្ទះអ្នកដទៃដើម្បីចម្អិនពងមាន់របស់ខ្លួនក៏មិនស្ទាក់ស្ទើរនឹងធ្វើ។ មូលហេតុនៃជំងឺអាត្មានិយម គឺបណ្ដាលមកពីមហិច្ឆតា ពីភាពលោភឥតព្រំដែន ចង់បានហើយចង់បានទៀត និងភាពគ្មានការទទួលខុសត្រូវ។ ជាឧទាហរណ៍ដ៏តូចមួយក្នុងបរិបទប្រវត្តិសាស្ត្រកម្ពុជា អ្នកដឹកនាំខ្មែរមួយចំនួនបានយកប្រជានុរាស្ត្រនិងទឹកដីជាថ្នូរដើម្បីពឹងបរទេសមកជួយច្បាំងនឹងសាសន៍ខ្មែរគ្នាឯង ធ្វើយ៉ាងណាដណ្ដើមអំណាចមកគ្រប់គ្រងអោយទាល់តែបាន។
អស់រាប់រយឆ្នាំកន្លងហើយ ជំងឺនេះនៅតែបន្តមកដល់អ្នកនយោបាយកម្ពុជា បច្ចុប្បន្នមួយចំនួន។ ជាក់ស្ដែងនៅពេលមានភ្លើងឆេះក្នុងប្រទេសម្ដងៗ ដែលជាញឹកញាប់កើតពីការប្រឹងផ្លុំប្រឹងបង្កាត់របស់អ្នកនយោបាយដោយខ្លួនឯង លុះដល់ភ្លើងឆេះរាលដាលដល់ខ្លួន អ្នកនយោបាយនោះមិនហ៊ានប្រឈម ហើយរត់ពឹងអោយបរទេសកាត់ផ្ដាច់ជំនួយ ឬដាក់ទណ្ឌកម្មជាថ្នូរនឹងការពន្លត់ភ្លើងនយោបាយ។ ផលវិបាកនៃភាពអាត្មានិយមនេះ គ្មានអ្នកណាក្រៅអំពីប្រជាជនជាង ១៥លាននាក់ដែលរងទុក្ខនៅពេលដែលអ្នកនយោបាយខ្លះគ្មានការទទួលខុសត្រូវ យកប្រជាពលរដ្ឋជាខែលដើម្បីការពារប្រយោជន៍ខ្លួន។
៤. ជំងឺលាបពណ៌
ជំងឺ «លាបពណ៌» បានបណ្ដាលអោយសង្គមជាតិខ្មែរប្រេះស្រាំ ដុតបញ្ឆេះកំហឹង ធ្វើអោយចងគំនុំគុំកួនគ្នា បាក់បែកសាមគ្គីជាតិ ហើយពេលខ្លះនាំដល់ការកាប់សម្លាប់គ្នាគួរអោយឈឺចាប់តាំងពីអតីតកាលរហូតបច្ចុប្បន្ន។ ជំងឺលាបពណ៌នេះ បានកើតឡើងនៅក្នុងសង្គមនយោបាយកម្ពុជា តាំងពីដើមយូរណាស់មកហើយ ជាពិសេសនៅក្នុងរបបអាវខ្មៅប្រឡាក់ឈាម ប៉ុល ពត ប្រជាជនស្លូតត្រង់ត្រូវគេលាបពណ៌ជាជនក្បត់អង្គការបម្រើផលប្រយោជន៍ភ្នាក់ងារបរទេស មាន សេ.អ៊ី.អា (CIA) កា.ហ្សេ.បេ (KGB) ឬ គិញសំងាត់វៀតណាម។
ជាលទ្ធផល ជនរងគ្រោះទាំងនោះត្រូវបានគេប្រហារជីវិតយ៉ាងខ្លោចផ្សា។ ក្រោយការរលត់ទៅនៃរបបកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យ គេរំពឹងថា ជំងឺលាបពណ៌នេះ ប្រហែលជាអាចជាសះស្បើយពីក្នុងសង្គមកម្ពុជា តែមិនដូច្នោះ ជំងឺនេះរើឡើងវិញ ហើយកំពុងបង្កអោយឈឺចាប់ក្នុងសង្គមកម្ពុជា។ ជាឧទាហរណ៍ ក្នុងរបត់នយោបាយបច្ចុប្បន្ន អ្នកនយោបាយមួយក្រុមចោទខ្មែរម្ខាងថាជាយួន ម្ខាងទៀតចោទថា ជាជនក្បត់ជាតិ ក្រុមម្ខាងៗខំប្រឹងលាបពណ៌គ្នា សអោយទៅជាខ្មៅ ល្អអោយទៅជាអាក្រក់។ ការលាបពណ៌គ្នាក្នុងរង្វង់អ្នកនយោបាយខ្មែរបង្ហាញអោយឃើញកាន់តែច្បាស់អំពីការមិនអាចធ្វើការជាមួយគ្នាដើម្បីបុព្វហេតុជាតិ និងធ្វើអោយលេចឡើងនូវសំណួរថា តើប្រជាពលរដ្ឋបង់ពន្ធ និងបោះឆ្នោតជ្រើសរើសអ្នកនយោបាយដើម្បីអោយលោកទាំងអស់នោះយកកម្លាំងញើសឈាមប្រជាជន យកអំណាចពីប្រជាពលរដ្ឋ ទៅឈ្លោះទាស់ទែងគ្នា ទៅលាបពណ៌គ្នាបែបនេះឬ? ចម្លើយគឺមិនដូច្នោះទេ! ប្រជាពលរដ្ឋចង់បានសុខសន្តិភាព ការអភិវឌ្ឍប្រទេស ចង់ឃើញភាពចុះសម្រុងរវាងអ្នកនយោបាយទាំងអស់ ត្បិតមានបញ្ហាជាតិជាច្រើនត្រូវការដោះស្រាយជាបន្ទាន់។
៥. ជំងឺងប់ងុល
ជំងឺ «ងប់ងុល» គឺជាប្រភពនៃទំនាស់ និងបញ្ហា។ មូលហេតុនៃភាពងប់ងុលអាចដោយសារការស្រឡាញ់ខ្លាំងពេក និងដោយសារការស្អប់ខ្លាំងពេក។ ជំងឺងប់ងុលនេះ ត្រូវបានគេសង្កេតឃើញលេចឡើង និងឆ្លងរាលដាលផុលផុសសាយភាយកាន់តែខ្លាំងនៅក្នុងសង្គមនយោបាយកម្ពុជា តាំងពីការបោះឆ្នោតជាសកលក្នុងអាណត្តិទី៥ នៅឆ្នាំ២០១៣ ក្នុងរង្វង់អ្នកនយោបាយបដិបក្ខទាំងពីរ និងក្រុមអ្នកគាំទ្ររបស់ខ្លួនដែលជាលទ្ធផលរហូតមកដល់ពេលនេះ សង្គមកម្ពុជាបានបែងចែកជាពីរក្រុម។ ក្រុមម្ខាងគាំទ្របក្សកាន់អំណាច និងក្រុមម្ខាងទៀត គាំទ្របក្សជំទាស់។ ប្រជាជនសាមញ្ញ និងបញ្ញវន្តដែលប្រកាន់និន្នាការកណ្ដាល ហាក់គ្មានកន្លែងឈរក្នុងសង្គមនេះ ត្បិតថា បើនិយាយប៉ះក្រុមម្ខាង ប្រាកដណាស់អ្នកគាំទ្រដ៏ងប់ងុលរបស់ក្រុមនេះនឹងជេរប្រមាថគំរាមកំហែង លាបពណ៌ថា ជាអ្នកគាំទ្ររបស់ក្រុមម្ខាងទៀត។ ជាលទ្ធផល បញ្ញវន្តអ្នកចេះដឹង និងអ្នកខ្វាយខ្វល់អំពីវាសនាជាតិមាតុភូមិជាច្រើនត្រូវជ្រើសរើសការប្រកាន់យកគំនិត «ស្ងៀមជាងស្រដីឆីចេកខ្ចីជាងមាត់ទទេ» ពោលអោយចំ គឺពួកគេជ្រើសរើសការនៅស្ងៀម មិនមានមតិដើម្បីសេចក្ដីសុខ។
ជាការពិតណាស់ ក្នុងសង្គមប្រជាធិបតេយ្យ ការបង្ហាញឆន្ទៈនយោបាយគាំទ្រគណបក្សនយោបាយដែលខ្លួនពេញចិត្តមិនជាការប្លែកនោះទេ តែអ្វីដែលប្លែក និងមិនល្អនោះ គឺការងប់ងុលនឹងគណបក្សហួសហេតុ។ លើសពីនេះ អ្នកគាំទ្រដ៏ងប់ងុលរបស់បក្សនយោបាយនៅកម្ពុជា មិនខ្លាចនឹងការប្រើសម្ដីគ្រោតគ្រាត ជេរបញ្ចោរ ឌឺដងដាក់គ្នាទៅវិញទៅមក ជាពិសេស នៅក្នុងប្រព័ន្ធសង្គម ក្នុងបំណងបង្ក្រាបគូបដិបក្ខមិនអោយងើបបាន។ នេះមិនត្រឹមតែអ្នកគាំទ្រ សូម្បីតែមេដឹកនាំបក្សទាំងពីរក៏មិនញញើតនឹងជេរប្រមាថគ្នា វាយប្រហារគ្នា ហាក់ចាត់ទុកភាគីម្ខាងជាសត្រូវដែលត្រូវតែកម្ចាត់ចោលពីឆាកនយោបាយ។ យ៉ាងណាមិញ គេពិបាកបន្ទោសអ្នកគាំទ្រទាំងនោះថា មិនមានសីលធម៌ណាស់ ត្បិតចាស់បុរាណខ្មែរអប់រំមកថា «ដឹងឆ្លើយព្រោះដង កូនសោតរែងឆ្គងព្រោះតែឪពុក»។ បើឪពុកដែលជាអ្នកដឹកនាំមិនធ្វើគំរូល្អ ប្រជាពលរដ្ឋដែលរស់នៅក្នុងមហាគ្រួសារនេះ ប្រហែលមិនអាចក្លាយជាពលរដ្ឋល្អបានឡើយ៕
កំណត់ចំណាំចំពោះអ្នកបញ្ចូលមតិនៅក្នុងអត្ថបទនេះ៖ ដើម្បីរក្សាសេចក្ដីថ្លៃថ្នូរ យើងខ្ញុំនឹងផ្សាយតែមតិណា ដែលមិនជេរប្រមាថដល់អ្នកដទៃប៉ុណ្ណោះ។
មិនដូចកាមេរ៉ាតូចៗនោះទេ ពពួកកាមេរ៉ាអាជីពមានមុខងារច្រើនសម្រាប់ថតរូប។ បើយើងមិនចេះប្រើវាទេ យើងអាចនឹងគិតថា គុណភាពនៃរូបមិនសូវជាខុសគ្នាប៉ុន្មានពីការថតជាមួយកាមេរ៉ាតូចៗនោះទេ សំខាន់ឲ្យតែមានទំហំ Pixel ធំគឺបានហើយ។
តែតាមពិតជាមួយកាមេរ៉ាអាជីព អ្នកអាចថតរូបបានស្អាត និងអាចបត់បែនតាមអ្វីដែលចង់បាន ដែលកាមេរ៉ាតូចៗពិបាកនឹងធ្វើដូច។ ជាជំហានដំបូង អ្នកគ្រាន់តែចេះមុខងារ៣ គឺ Aperture, Shutter Speed និង ISO អ្នកអាចចេះប្រើកាមេរ៉ាអាជីពនេះបានមិនខាន។ ទស្សនាវីដេអូដែលបង្ហាញជាភាសាខ្មែរខាងក្រោម៖
មុននឹងកាន់កាមេរ៉ាទំនើប ចាំបាច់ត្រូវចេះបីមុខងារនេះ ទើបថតរូបបានស្អាត!
មិនមែនឲ្យតែមានលុយទិញកាមេរ៉ាទំនើប ចាប់ពី Canon EOS 650 ឡើងទៅ អ្នកអាចថតរូបបានស្អាតនោះទេ។ តាមពិតទៅ កាមេរ៉ាប្រភេទអាជីព (Professional) ពិបាកថតជាងកាមេរ៉ាឌីជីថលតូចៗទៅទៀត បើអ្នកមិនបានដឹងពីមុខងារមួយចំនួនទេនោះ។ ក្នុងចំណោមមុខងារសំខាន់ៗជាច្រើន បើអ្នកអាចចេះតែបីខាងក្រោមនេះ វាល្មមនឹងជួយឲ្យអ្នកថតរូបបានស្អាតមិនខាន។
Aperture
Aperture (AV សម្រាប់កាមេរ៉ា Canon) គឺសំដៅលើទំហំនៃប្រហោង Len ដែលអនុញ្ញាតឲ្យពន្លឺរត់ចូលទៅក្នុងកាមេរ៉ា។ Aperture ត្រូវបានគណនាជា (f/16), f/11, f/8.0, f/5.6, f/4.0, f/2.8, f/2.0 ឬ f/1.8។ Aperture កាន់តែតូច (ឧ. f/1.8 ) ទំហំនៃប្រហោង Len កាន់តែធំ។
*** ទំហំនៃប្រហោង Len ធំ ឬ Aperture កាន់តែតូច (ឧ. f/1.8) ពន្លឺដែលរត់ចូលក្នុងកាមេរ៉ាកាន់តែច្រើន ធ្វើឲ្យរូបភាពរបស់អ្នកកាន់តែភ្លឺ (មើលរូបខាងក្រោម)។
Shutter Speed
Shutter Speed (TV សម្រាប់កាមេរ៉ា Canon) គឺជារយៈពេលដែល Sensor ក្នុងកាមេរ៉ាចាប់យករូបភាព។ Shutter Speed ត្រូវបានគណនាជារូបមួយសន្លឹកក្នុងវិនាទី ឧ. 1/1000s, 1/500s, 1/250s, 1/125s, 1/60s, 1/30s, 1/15s, 1/8s, 1/4s, 1/2s, ឬ1s។ ល្បឿនកាន់តែលឿនគឺវិនាទីកាន់តែខ្ពស់ (ឧ.1/1000s)។
*** Shutter Speed កាន់តែយូរ (ឧ.1/2s) រូបភាពមានចលនាដែលអ្នកថតកាន់តែព្រឹល។ ផ្ទុយមកវិញ Shutter Speed កាន់តែលឿន (ឧ.1/1000s) រូបភាពមានចលនាដែលអ្នកថតកាន់តែច្បាស់។
ISO
សម្រាប់កាមេរ៉ាឌីជីថល ISO គឺទាក់ទងនឹងពន្លឺ។ ISO ជួយផ្ដល់នូវកម្រិតពន្លឺដែលអ្នកចង់ប្រើសម្រាប់ថតរូបភាព។
សម្រាប់កាមេរ៉ាឌីជីថល ISO គឺទាក់ទងនឹងពន្លឺ។ ISO ជួយផ្ដល់នូវកម្រិតពន្លឺដែលអ្នកចង់ប្រើសម្រាប់ថតរូបភាព។
***ISO កាន់តែខ្ពស់ រូបភាពកាន់តែបែក (Noise) ដូចរូបខាងក្រោម។
វីដេអូខាងក្រោមនេះនឹងពន្យល់បន្ថែមពេលអ្នកសារ៉េមុខងារណាមួយរវាង Aperture, Shutter Speed, និង ISO វាជះឥទ្ធិពលទៅលើពន្លឺនៃរូបថត។
ក្រោយដឹងមុខងារសំខាន់ទាំងបី Aperture, Shutter Speed, និង ISO ហើយ អ្នកត្រូវដឹងអំពីការជ្រើសរើស Canon (M, AV, TV, ឬ P) ឲ្យដំណើរការ។
@ M (Manual)៖ អ្នកថតរូបជាអ្នកកំណត់មុខងារទាំងបីខាងលើដោយខ្លួនឯង។
@ AV៖ អ្នកថតរូបជាអ្នកកំណត់ Aperture និង ISO ដោយខ្លួនឯង ខណៈកាមេរ៉ានឹងជួយកំណត់ Shutter Speed ដោយស្វ័យប្រវត្តិ។
@ TV៖ អ្នកថតរូបជាអ្នកកំណត់ Shutter Speed និង ISO ដោយខ្លួនឯង ខណៈកាមេរ៉ានឹងជួយកំណត់ Aperture ដោយស្វ័យប្រវត្តិ។
ក្រោយដឹងពីមុខងារទាំងបីហើយ តោះ សាកទាញកាមេរ៉ាទំនើបរបស់អ្នកទៅសាកល្បងថតដោយសារ៉េចុះសារ៉េឡើងមើល៍ នោះអ្នកនឹងដឹងអំពីកាប្រើប្រាស់មេរ៉ាអាជីពទាំងនេះមិនខាន។ បើអ្នកបានដឹងពីមុខងារទាំងនេះហើយ អ្នកអាចទៅសិក្សាពីមុខងារផ្សេងទៀតរបស់កាមេរ៉ា ឬទៅប្រើកាមេរ៉ាផ្សេងបានយ៉ាងស្រូល៕
តាមដាន Sabay យើងនឹងធ្វើការបង្ហាញបច្ចេកទេសផ្សេងៗទៀតទាក់ទងនឹងការថតរូប
មនុស្សដែលមានមុខមាត់ស្រដៀងប្រធានាធិបតីសហរដ្ឋអាមេរិក បារ៉ាក់ អូបាម៉ា បានបង្កើនប្រជាប្រិយភាពយ៉ាងឆាប់រហ័សតាមបណ្ដាញសារព័ត៌មាននានា។ ក្នុងចំណោមនោះ មានមនុស្សបីនាក់ដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ និងកំពុងរស់នៅប្រទេសបីផ្សេងគ្នា គឺចិន អាមេរិក និងឥណ្ឌូណេស៊ី។
បុរសជនជាតិឥណ្ឌូណេស៊ីវ័យ ៤០ឆ្នាំម្នាក់ឈ្មោះ Ilham Anas មកពីរដ្ឋធានីហ្សាកាតា អាចរកប្រាក់ចំណូលបានស្រួលៗ ដោយគ្រាន់តែធ្វើការជាអ្នកដើរតួធ្វើប្រធានាធិបតីសហរដ្ឋអាមេរិក បារ៉ាក់ អូបាម៉ា ប៉ុណ្ណោះ ព្រោះរូបគេមានមុខស្រដៀងពេក។
លោក Xiao Jiguo កំពុងរស់នៅក្រុងក្វាងចូវ ខេត្តក្វាងទុង ប្រទេសចិន។ បុរសវ័យ ២៩ឆ្នាំរូបនេះ បានក្លាយជាផ្ទាំងស៊ីបរបស់អ្នកលេងបណ្ដាញសង្គមដំបូងកាលពី ឆ្នាំ២០១២ នៅពេលមិត្តភក្តិរបស់លោក បង្ហោះវីដេអូមួយ។ ចាប់ពីពេលនោះមក លោកក៏ចាប់ផ្ដើមត្រាប់តាមសកម្មភាពរបស់ បារ៉ាក់ អូបាម៉ា តែម្ដង។
លោក Reggie Brown បានសាងកេរ្តិ៍ឈ្មោះលើទឹកដីអាមេរិកជាមួយបុរសម្នាក់ទៀតឈ្មោះ Howard ដែលមានមុខមាត់ស្រដៀងមេដឹកនាំវ័យក្មេងរបស់កូរ៉េខាងជើង គីម ជុងអ៊ុន។ ដោយសារមានមុខមាត់ដូចប្រធានាធិបតីស្បែកខ្មៅ បារ៉ាក់ អូបាម៉ា រូបគេត្រូវផលិតកម្មជាច្រើនទាក់ទងឲ្យថតខ្សែភាពយន្ត៕
ប្រែសម្រួល៖ គង់ វិសាល
My hero 1990 khmer dubbed from Him Heng on Vimeo.
BestmediaKh.com Khmer movie.Khmer song.Khmer comedy.Khmer hot news.Khmer boxing.Khmer karaoke Chinese
move Chinese drama pakmi comedy neay koy comedy Thai movie Thai drama program TV
A Cambodia blog which will help all Cambodia people who want to watch News and entertainment movie.
ខ្ញុំជាអ្នកបាត់ដំបង& ស្អប់ស្នេហ៍ដំបូង
ពិរោះណាស់
ជួយគាំទ្រគាត់ផង
គាត់ជានាក់ខេត្តបាត់ដំបង បានមកប្រឡងកម្មវិធី Cambodian Idol ទទួលបានសន្លឹកមាស
បញ្ហាផ្លូវភេទអាចបង្កជារឿងធំដុំបាននៅពេលវាធ្វើអោយមានបញ្ហាដល់ជីវិតផ្លូវភេទរបស់មនុស្សទាំងពីរនាក់។ បញ្ហាផ្លូវភេទមួយចំនួនរបស់បុរសមានដូចជា បញ្ហានៃការបាញ់ទឹកកាមដូចជា ឆាប់ចេញទឹកកាមពេក, បាញ់ទឹកកាមបញ្ច្រាស់ទៅផ្លោកនោមវិញ, មិនអាចបាញ់ទឹកកាមចេញ និងមិនមានចំណង់ផ្លូវភេទតែម្តង។ ទោះបីជាបញ្ហាផ្លូវភេទទាំងនេះងាយស្រួលក្នុងការព្យាបាលក៏ដោយ ក៏បុរសភាគច្រើនមិនព្រមយករឿងនេះទៅនិយាយប្រាប់គ្រូពេទ្យដោយបើកចំហរដែរ។ ដូច្នេះ ការយល់ដឹងអំពីបញ្ហាផ្លូវភេទរបស់បុរសអាចជួយអោយពួកគេដោះស្រាយវាបានល្អវិញ។
ការងាប់លិង្គ
ការងាប់លិង្គគឺជាការអសមត្ថភាពរបស់លិង្គក្នុងការឡើងរឹង ឬថែរក្សាភាពរឹងនោះអោយបានយូរសម្រាប់ការរួមភេទ។ ការងាប់លិង្គប្រហែលជាបណ្តាលមកពីមូលហេតុផ្លូវកាយ និងផ្លូវចិត្ត។ បញ្ហាផ្លូវកាយអាចជាជំងឺ Peyroine’s Disease ដែលវាបន្សល់នូវជាលិកាសន្លាកក្នុងលិង្គ។ ជំងឺផ្លូវចិត្តមួយចំនួនដូចជា បាក់ទឹកចិត្ត, ភ័យខ្លាច, ថប់អារម្មណ៍ ឬស្ត្រេសក៏ធ្វើអោយងាប់លិង្គបានដែរ។
បញ្ហានៃការបាញ់ទឹកកាម
ការងាប់លិង្គ
ការងាប់លិង្គគឺជាការអសមត្ថភាពរបស់លិង្គក្នុងការឡើងរឹង ឬថែរក្សាភាពរឹងនោះអោយបានយូរសម្រាប់ការរួមភេទ។ ការងាប់លិង្គប្រហែលជាបណ្តាលមកពីមូលហេតុផ្លូវកាយ និងផ្លូវចិត្ត។ បញ្ហាផ្លូវកាយអាចជាជំងឺ Peyroine’s Disease ដែលវាបន្សល់នូវជាលិកាសន្លាកក្នុងលិង្គ។ ជំងឺផ្លូវចិត្តមួយចំនួនដូចជា បាក់ទឹកចិត្ត, ភ័យខ្លាច, ថប់អារម្មណ៍ ឬស្ត្រេសក៏ធ្វើអោយងាប់លិង្គបានដែរ។
បញ្ហានៃការបាញ់ទឹកកាម
- ការឆាប់ចេញទឹកកាមពេក
- បាញ់ទឹកកាមមិនបាន
- បាញ់ទឹកកាមបញ្ច្រាសទៅផ្លោកនោមវិញ
ក្នុងចំណោមបញ្ហាផ្លូវភេទដែលទាក់ទងនឹងការបាញ់ទឹកកាមទាំងបីខាងលើនេះ ការឆាប់ចេញទឹកកាមពេកគឺជាបញ្ហាដែលកើតមានញឹកញាប់ជាងគេបំផុត។ ការឆាប់ចេញទឹកកាមពេក ឬក្រចេញទឹកកាមកើតឡើងនៅពេលបុរសមិនអាចស្វែងរកដៃគូរួមភេទដែលធ្វើអោយពួកគេទាក់ទាញអារម្មណ៍, ធ្លាប់មានការប៉ះទង្គិចផ្លូវចិត្ត ឬទាក់ទងនឹងសាសនា។ ការបាញ់ទឹកកាមបញ្ច្រាសឡើងទៅផ្លោកនោមវិញច្រើនតែកើតលើបុរសដែលមានជំងឺទឹកនោមផ្អែមសរសៃប្រសាទ។ វាក៏ប្រហែលជាកើតឡើងលើអ្នកជំងឺដែលវះកាត់ផ្លោកនោមដែរ។
មិនមានចំណង់ផ្លូវភេទ
បញ្ហាផ្លូវភេទមួយនេះប្រហែលជាបណ្តាលមកពីការបាក់ទឹកចិត្ត, មានជំងឺ, ទឹកនោមផ្អែម, សម្ពាធឈាមឡើងខ្ពស់, មានបញ្ហាទំនាក់ទំនង និងផលរំខានរបស់ថ្នាំ។
បញ្ហាផ្លូវភេទក្នុងការព្យាបាលជំងឺបុរស
បញ្ហាផ្លូវភេទជាច្រើនរបស់បុរសអាចព្យាបាលបានតាមរយៈការរកអោយឃើញនូវមូលហេតុខាងផ្លូវកាយ និងផ្លូវចិត្តដែលជាបញ្ហានោះ។ ការព្យាបាលមានដូចជា៖
- ការព្យាបាលជំងឺ៖ ការព្យាបាលនេះតម្រូវអោយមានការលុបបំបាត់បញ្ហាជំងឺដែលធ្វើអោយមានបញ្ហាផ្លូវភេទ។
- ការព្យាបាលផ្លូវចិត្ត៖ ការព្យាបាលប្រភេទនេះត្រូវបានផ្តល់ដោយអ្នកប្រឹក្សាដែលមានការបណ្តុះបណ្តាលត្រឹមត្រូវក្នុងការដោះស្រាយបញ្ហានៃការថប់អារម្មណ៍, ភាពភ័យខ្លាច, ឬការយល់ថាខ្លួនឯងមានកំហុសជាដើម។
- ថ្នាំអ័រម៉ូន៖ បុរសដែលមានកម្រិតអ័រម៉ូនតេស្តូស្តេរ៉ូនទាបប្រហែលជាអាចមានសង្ឃឹមឡើងវិញតាមរយៈការព្យាបាលដោយប្រើអ័រម៉ូនតេស្តូស្តេរ៉ូន។
- ជំនួយផ្នែកមេកានិច៖ ឧបករណ៍សម្រាប់បូម និងការដាក់ឧបករណ៍ក្នុងលិង្គប្រហែលជាធួយអោយបុរសបំបាត់អាការៈងាប់លិង្គបាន។
- ការទំនាក់ទំនង និងអប់រំ៖ បុរសម្នាក់អាចអប់រំខ្លួនឯងបានអំពីការរួមភេទ និងឥរិយាបថនៃការួមភេទ ដូច្នេះពួកគេនឹងជំនះបាននូវរាល់ការភ័យខ្លាច និងភាពអសន្តិសុខ។ ការនិយាយជាមួយដៃគូអំពីអ្វីដែលនាងត្រូវការប្រហែលជាជួយអោយអ្នករួមភេទបានកាន់តែស្រួលជាងមុនទៀត៕
សមត្ថភាពផ្លូវភេទខ្ពស់ និងបរិមាណទឹកកាមគ្រប់គ្រាន់ ពិតជាមានសារៈសំខាន់ណាស់ចំពោះបុរស សម្រាប់ដៃគូស្នេហា និងលទ្ធភាពនៃការបង្កើតបុត្រ។
អ្នកឯកទេសខាងសុខភាព បានណែនាំថា ជាទូទៅ ដើម្បីឲ្យស្ត្រីមានផ្ទៃពោះ បុរសចាំបាច់ត្រូវបញ្ចេញទឹកកាមដែលមានមេជីវិតចាប់ពី៣០លានក្បាលឡើងទៅ។ ដូច្នេះ ថ្ងៃនេះ ខ្ញុំសូមលើកយកពីវិធីសាស្ត្រ សម្រាប់បង្កើនសមត្ថភាពផ្លូវភេទ និងបង្កើនមេជីវិត ឲ្យកាន់តែប្រសើរឡើង តាមការណែនាំពីអ្នកឯកទេសដូចខាងក្រោម ៖
ទី១. គួរកាត់បន្ថយការរួមភេទលើសពី៤ដងក្នុង១សប្តាហ៍ មិនថាការសម្រេចកាមដោយដៃនោះទេ ពីព្រោះការបញ្ចេញទឹកកាមញឹកញាប់ពេក នឹងធ្វើឲ្យទឹកកាមមិនសូវខាប់ល្អនោះឡើយ ។
ទី២. គួរបរិភោគប្រភេទអាហារ ដែលជួយបំប៉នមេជីវិតបុរស ដូចជាអាហារដែលសំបូរជាតិប្រូតេអ៊ីន , ជាតិស័ង្កសី ឬគ្រាប់ធញ្ញជាតិជាដើម ពិសេសនោះគឺបន្លែ ហើយសូមចៀសវាងអាហារដែលសំបូរជាតិខ្លាញ់ នឹងជាតិល្វីង ។
ទី៣. ជៀសវាងការធ្វើឲ្យពងស្វាយទទួលកំដៅ ឬហប់, ឧទាហរណ៍ ការប្រើប្រាស់កុំព្យូទ័រដាក់នៅលើភ្លៅ ឬការស្លៀកខោរឹបជាដើម… ។
ទី៤. កំណត់វេលាឡើងឋានសួគ៌ជាមួយនឹងគូស្នេហ៍ នៅពេលព្រឹកព្រលឹម ពីព្រោះវេលាដំណេកគ្រប់គ្រាន់នាពេលរាត្រី បានជួយបង្កើននូវ មេជីវិតយ៉ាងច្រើននៅក្នុងទឹកកាមរបស់បុរស ម្យ៉ាងទៀតពេលព្រលឹមក៍ជាវេលា ដែលបុរសមានសមត្ថភាពខ្ពស់ផងដែរ ។
ទី៥. ចុងក្រោយ អ្នកឯកទេសណែនាំថា សម្រាប់បុរស ការជ្រើសយកលំហាត់ប្រាណជាប្រចាំ បែបសាមាធិ ឬយូហ្គារ នឹងជួយឲ្យពួកគេចេះគ្រប់គ្រងអារម្មណ៍ឲ្យបានស្ងប់ ចំពោះបញ្ហាឆាប់ចេញទឹកកាម ចំណែកឯលំហាត់ប្រាណប្រភេទលើកដុំដែកវិញ និងជួយឲ្យបុរសព្រួសពិសបានកាន់តែឆ្ងាយជាងមុនផងដែរ ៕ ប្រភព ann
ស្ត្រីដែលរង់ចាំតែយកចិត្តអ្នកដទៃ នាងក៏គិតចំពោះខ្លួនឯងនិងសេចក្ដីប្រាថ្នារបស់ខ្លួនឯងថយចុះនាងអាចដឹងពីអារម្មណ៍របស់អ្នកដទៃបាន តែមិនដែលដឹងពីអារម្មណ៍ខ្លួនឯងឡើយ។ដូចគ្នានឹងបុរស ដែលភ្លេចអារម្មណ៍ខ្លួនឯង ចំណែកស្ត្រី ក៏ភ្លេចពីសេចក្ដីប្រាថ្នាខាងផ្លូវអារម្មណ៍របស់ខ្លួនឯង។
នៅពេលបុរសយកចិត្តស្ត្រី គេក៏ធ្វើឲ្យនាងបានដឹងអំពីតំរូវការរបស់ខ្លួនឯងម្តងទៀត ហើយនៅពេលស្ត្រីធូរស្បើយលើការកៀបសង្កត់ដែលត្រូវយកចិត្តអ្នកដទៃ ទើបនាងចាប់ផ្តើមមានតម្រូវការផ្លូវភេទ។ ការដែលបុរសផ្តល់ការចាប់អារម្មណ៍ក្នុងចំនុចលំអិតតូចតាចផ្សេងៗ ដើម្បីយកចិត្តនាង និងធ្វើឲ្យនាងចាប់ផ្តើមបើកចំហអារម្មណ៍ខ្លាំងឡើង។ នៅពេលបានទទួលការយល់ចិត្ត និងការយកចិត្តទុកដាក់ផ្នែកអារម្មណ៍ នាងក៏ចាប់ផ្តើមមានសេចក្ដីប្រាថ្នាក្នុងរឿងភេទ ព្រោះជួនកាលស្ត្រីមិនដឹងថា ខ្លូនឯងត្រូវការការជម្រុញត្រង់នេះទេ លុះពេលនាងបានទទួលការជម្រុញត្រង់នោះទើបដឹងខ្លួន។ ការផ្តល់នូវអ្វីដែលស្ត្រីត្រូវការយ៉ាងប៉ិនប្រសប់ និងជួយឲ្យនាងរកឃើញនូវតម្រូវការរបស់ខ្លួនឯង និងចាប់ផ្តើមរៀនស្គាល់រហូតតទៅ។
អ្នកចង់រួមសិចឬទេ?
នៅពេលស្ត្រីមកទុកចិត្ត ក្នុងការរួមសិច បុរសគួរសួរទៅនាងថា អូនចង់រួមសិចជាមួយបងឬទេ? ស្ទើរតែរាល់ដង ស្ត្រីនិងឆ្លើយថាយល់ព្រមជានិច្ច ហើយបុរសអាចនិងចម្លែកចិត្ត នៅពេលនាងឆ្លើយតបថា ការពិត «ខ្ញុំក៏ចង់រួមសិចជាមួយបងដូចគ្នាដែរ»។
នៅពេលដែលលឺបែបនេះ ប្រៀបដូចជាបានស្គាល់ទំនុកភ្លេងដ៏ពីរោះដូច្នោះដែរ។ តែស្ត្រីខ្លះបរិយាយប្រាប់ហេតុផលទាំងពួងដែលនាងមិចចង់រួមសិចដោយនិយាយថា « ខ្ញុំមិនដឹង យើងមានពេលគ្រប់គ្រាន់ឬអត់ ខ្ញុំមានខោអាវត្រូវបោក មានការងារត្រូវធ្វើច្រើន ឬ ក៏ខ្ញុំមិនប្រាកដក្នុងចិត្តថា ខ្លួនឯងមានអារម្មណ៍យ៉ាងណា ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ស្មុគស្មាញណាស់ ខ្ញុំគិតថាគួរបង្ហើយកិច្ចការនេះសិន»។
នៅពេលនាងចាប់ផ្តើមនិយាយបុរសគួរដាស់តឿនខ្លួនឯង នាងមិនបានឆ្លើយបដិសេធទេនាងគ្រាន់តែចង់និយាយ ឬជូនកាល គ្រាន់តែជាការនិយាយបែបពង្វែង ព្រោះស្ត្រីភាគច្រើនមិនហ៊ាននិយាយអូខេរឿងនេះទេ។
ការទទួលខុសត្រូវរបស់បុរស៖
ការដែលបុរសមានសម្ព័ន្ធភាពល្អ ជាមួយស្ត្រីបាននោះ គេត្រូវកែលំអខ្លួនឯង។ ក្នុងការរឹតសម្ព័ន្ធភាពស្នេហ៍រមែងមានឧបសគ្គមករាំងស្ទះជានិច្ច។ ជាញឹកញាប់ណាស់ ដែលបុរសគិតថា នៅពេលរៀបការហើយភារកិច្ចក្នុងការសាងសម្ព័ន្ធភាពក៏អស់ដែរ។ ប៉ុន្តែតាមពិតទៅបុរសដែលឆ្លាត និងព្យាយាមសាងសម្ព័ន្ធភាពយ៉ាងមានសតិជានិច្ច ដែលជួយឲ្យភាគីម្ខាងទៀតមានអារម្មណ៍ធូរស្បើយ និងថែមទាំងធ្វើឲ្យអ្នកទាំងគូមានសេចក្តីសុខខ្លាំងឡើងផងដែរ។
សម្ព័ន្ធភាពដែលល្អ គឺការផ្សំបញ្ចូលគ្នាយ៉ាងល្អ រវាងពេលវេលាធ្វើការងារ ពេលវេលាលេង ពេលវេលាផ្ទាល់ខ្លួន និងពេលវេលាគ្រួសារ។
ការទទួលខុសត្រូវសំខាន់របស់បុរស គឺការមិនឲ្យខ្លួនឯង មានចិត្តផ្តោតអ្វីម្យ៉ាងខ្លាំងហួសហេតុពេករួមទាំងការយកចិត្តទុកដាក់គោរព យល់ចិត្ត និងដឹងពិតពីតម្រូវការរបស់ភាគីម្ខាងទៀត។ ហើយខណៈជាមួយគ្នានេះក៏ត្រូវរក្សាទុកនូវភាពជាខ្លួនឯងតាមបែបភាពជាបុរសផងដែរ។
នៅពេលបុរសព្យាយាមរៀនស្គាល់ពីអារម្មណ៍របស់នាង ក៏ចង់គាំទ្រនាងខ្លាំងឡើង និងបានដឹងពីតម្រូវការរបស់ស្ត្រី និងតម្រូវការផ្នែកសម្ព័ន្ធភាពរបស់ខ្លួនឯង។
អារម្មណ៍ភេទដែលឡើងចុះៗ ៖
ជារឿងសុខភាពនិងធម្មជាតិ ដែលសភាពនៃអារម្មណ៍ភេទឡើងចុះៗ និងជារឿងធម្មតា អាចគ្មានអារម្មណ៍ភេទជាមួយគេ ឬនាងផងដែរ។ អ្នកត្រូវគ្រប់គ្រងខ្លួនឯងឲ្យបាន។ ការធ្វើឲ្យខ្លួនពេញចិត្តខាងផ្លូវភេទជាមូលដ្ឋាននៃការមានសុខភាពជីវិត ដែលល្អក្នុងរឿងភេទ។
ហេតុអ្វីទើបគូគ្រងមានការរួមសិចគ្នាថយចុះ?
ស្វាមីភរិយាសម័យនេះ មានការរួមសិចគ្នាថយចុះច្រើន ទោះបីមានបុរសនិងស្ត្រី ដែលស្រេកឃ្លាន ចង់រួមសិចគ្នាច្រើនតែក្រោយពីរៀបការនិងគ្នាបាន២ទៅ៣ឆ្នាំ រឿងផ្សេងបែរជាមានភាពសំខាន់ជាង ហើយការរួមសិចក៏ត្រូវគេសំលឹងហួស ហេតុផលប្រការដំបូងៗ នៃការចាប់អារម្មណ៍ដែលថយចុះបែបនេះ ស្ថិតនៅត្រង់ថាបុរសមានអារម្មណ៍ថា ត្រូវគេបដិសេធ ចំណែកស្ត្រី ក៏គ្មានអារម្មណ៍រ៉ូមែនទិក និងមិនយល់ក្នុងរឿងសម្ព័ន្ធភាពផ្លូវភេទ។ តាមសញ្ជាតិញាណស្ត្រីមិនបានដឹងខ្លួនថា បុរសមានអារម្មណ៍ទន់ជ្រាយកំរិតណានៅពេលឮនាងមិនស្ថិតនៅក្នុងអារម្មណ៍ចង់រួមសិច ហើយតាមសញ្ជាតិញាណរបស់បុរសគេក៏មិនដឹងថា ស្ត្រីត្រូវការភាពរ៉ូមែនទិក និងការនិយាយប្រលោមបែបណា ទើបបើកចិត្តឲ្យនាងចាប់ផ្តើមមានអារម្មណ៍ភេទកើតឡើង។
នៅពេលបុរសគ្មានអារម្មណ៍ថាត្រូវគេបដិសេធ ស្វាមីភរិយាក៏ត្រូវនិយាយគ្នា ក្នុងផ្លូវវិជ្ជមានដោយអាការៈសប្បាយៗស្តីពីរឿងសិច ជាពិសេសស្តីពីការចាប់ផ្តើមរួមសិច នៅពេលបុរសបានទទួលញាណប្រាប់ដដែលៗថា ស្ត្រីចង់រួមសិចជាមួយគេហើយកំលាំងប្រាថ្នាក៏មានខ្លាំងក្លាឡើង។
នៅពេលស្ត្រីមានអារម្មណ៍ថា បុរសមានភាពប៉ិនប្រសប់ក្នុងរឿងសិចនិងគាំទ្រនាង ក្នុងផ្នែកសម្ព័ន្ធភាព នាងក៏នឹងមានអារម្មណ៍ប្រាថ្នាខាងផ្លូវភេទដែលស្រស់ថ្លា។ ការទំនាក់ទំនងដ៏ល្អ និងការគាំទ្រក្នុងសម្ព័ន្ធភាពជារឿងសំខាន់បំផុតសំរាប់ស្ត្រី តែសំរាប់បុរសទោះបីផ្នែកសម្ព័ន្ធភាពជារឿងសំខាន់ ប៉ុន្តែភាគច្រើនដែលសំខាន់ជាងនេះទៅទៀតនោះ គឺជោគជ័យក្នុងរឿងសិចដែលគេមានចំពោះនាងនោះឯង។
នៅពេលស្វាមីភរិយា ឈប់រួមភេទនឹងគ្នាច្រើនៗដងក្នុងមួយសប្តាហ៍ជំនួសឲ្យការគិតដោយខ្លួនឯងថា ពួកគេមិនចាប់អារម្មណ៍ចំពោះគ្នាតទៅទៀតនោះ ពួកគេបែរជាដឹងខ្លួនថា កំពុងត្រូវគេរាំងស្ទះទៅវិញ។
អង្គប្រកបសំខាន់នៃការមានសុខភាពផ្លូវភេទដែលល្អ គឺការមានភេទសម្ព័ន្ធនឹងគ្នាយ៉ាងខ្ជាប់ខ្ជួនហើយចំនួនដងជាមធ្យមគឺ២ទៅ៣ដងក្នុងមួយសបា្ដហ៍។ ការមានភេទសម្ព័ន្ធដែលថយចុះបានន័យថា អ្នកអាចរកផ្លូវចេញបានតាមរយៈអ្វីផ្សេងៗ។ ប្រសិនបើអ្នកនៅមានរាងកាយដែលមានសុខភាពល្អ រឹងប៉ឹង ក្នុងវ័យ៤០ឆ្នាំគួរព្យាយាមហាត់ប្រាណឲ្យខ្ជាប់ខ្ជួន ហើយដូចគ្នានេះដែរ ប្រសិនបើអ្នកចង់មានភ្លើងប្រាថ្នា ដែលឆេះសន្ធោរសន្ធៅជានិច្ចនោះ ក៏ត្រូវរក្សាចំនួនដងនៃការមានភេទសម្ព័ន្ធផងដែរ ពោលគឺត្រូវមានសម្ព័ន្ធនឹងគ្នាឲ្យបានខ្ជាប់ខ្ជួន កុំឲ្យមានការថយចុះ ដើម្បីឲ្យភ្លើងសិចរបស់អ្នក នៅតែក្តៅរោលរាលព្រមទទួលការរួមសិចគ្រប់រដូវកាល៕
នៅពេលបុរសយកចិត្តស្ត្រី គេក៏ធ្វើឲ្យនាងបានដឹងអំពីតំរូវការរបស់ខ្លួនឯងម្តងទៀត ហើយនៅពេលស្ត្រីធូរស្បើយលើការកៀបសង្កត់ដែលត្រូវយកចិត្តអ្នកដទៃ ទើបនាងចាប់ផ្តើមមានតម្រូវការផ្លូវភេទ។ ការដែលបុរសផ្តល់ការចាប់អារម្មណ៍ក្នុងចំនុចលំអិតតូចតាចផ្សេងៗ ដើម្បីយកចិត្តនាង និងធ្វើឲ្យនាងចាប់ផ្តើមបើកចំហអារម្មណ៍ខ្លាំងឡើង។ នៅពេលបានទទួលការយល់ចិត្ត និងការយកចិត្តទុកដាក់ផ្នែកអារម្មណ៍ នាងក៏ចាប់ផ្តើមមានសេចក្ដីប្រាថ្នាក្នុងរឿងភេទ ព្រោះជួនកាលស្ត្រីមិនដឹងថា ខ្លូនឯងត្រូវការការជម្រុញត្រង់នេះទេ លុះពេលនាងបានទទួលការជម្រុញត្រង់នោះទើបដឹងខ្លួន។ ការផ្តល់នូវអ្វីដែលស្ត្រីត្រូវការយ៉ាងប៉ិនប្រសប់ និងជួយឲ្យនាងរកឃើញនូវតម្រូវការរបស់ខ្លួនឯង និងចាប់ផ្តើមរៀនស្គាល់រហូតតទៅ។
អ្នកចង់រួមសិចឬទេ?
នៅពេលស្ត្រីមកទុកចិត្ត ក្នុងការរួមសិច បុរសគួរសួរទៅនាងថា អូនចង់រួមសិចជាមួយបងឬទេ? ស្ទើរតែរាល់ដង ស្ត្រីនិងឆ្លើយថាយល់ព្រមជានិច្ច ហើយបុរសអាចនិងចម្លែកចិត្ត នៅពេលនាងឆ្លើយតបថា ការពិត «ខ្ញុំក៏ចង់រួមសិចជាមួយបងដូចគ្នាដែរ»។
នៅពេលដែលលឺបែបនេះ ប្រៀបដូចជាបានស្គាល់ទំនុកភ្លេងដ៏ពីរោះដូច្នោះដែរ។ តែស្ត្រីខ្លះបរិយាយប្រាប់ហេតុផលទាំងពួងដែលនាងមិចចង់រួមសិចដោយនិយាយថា « ខ្ញុំមិនដឹង យើងមានពេលគ្រប់គ្រាន់ឬអត់ ខ្ញុំមានខោអាវត្រូវបោក មានការងារត្រូវធ្វើច្រើន ឬ ក៏ខ្ញុំមិនប្រាកដក្នុងចិត្តថា ខ្លួនឯងមានអារម្មណ៍យ៉ាងណា ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ស្មុគស្មាញណាស់ ខ្ញុំគិតថាគួរបង្ហើយកិច្ចការនេះសិន»។
នៅពេលនាងចាប់ផ្តើមនិយាយបុរសគួរដាស់តឿនខ្លួនឯង នាងមិនបានឆ្លើយបដិសេធទេនាងគ្រាន់តែចង់និយាយ ឬជូនកាល គ្រាន់តែជាការនិយាយបែបពង្វែង ព្រោះស្ត្រីភាគច្រើនមិនហ៊ាននិយាយអូខេរឿងនេះទេ។
ការទទួលខុសត្រូវរបស់បុរស៖
ការដែលបុរសមានសម្ព័ន្ធភាពល្អ ជាមួយស្ត្រីបាននោះ គេត្រូវកែលំអខ្លួនឯង។ ក្នុងការរឹតសម្ព័ន្ធភាពស្នេហ៍រមែងមានឧបសគ្គមករាំងស្ទះជានិច្ច។ ជាញឹកញាប់ណាស់ ដែលបុរសគិតថា នៅពេលរៀបការហើយភារកិច្ចក្នុងការសាងសម្ព័ន្ធភាពក៏អស់ដែរ។ ប៉ុន្តែតាមពិតទៅបុរសដែលឆ្លាត និងព្យាយាមសាងសម្ព័ន្ធភាពយ៉ាងមានសតិជានិច្ច ដែលជួយឲ្យភាគីម្ខាងទៀតមានអារម្មណ៍ធូរស្បើយ និងថែមទាំងធ្វើឲ្យអ្នកទាំងគូមានសេចក្តីសុខខ្លាំងឡើងផងដែរ។
សម្ព័ន្ធភាពដែលល្អ គឺការផ្សំបញ្ចូលគ្នាយ៉ាងល្អ រវាងពេលវេលាធ្វើការងារ ពេលវេលាលេង ពេលវេលាផ្ទាល់ខ្លួន និងពេលវេលាគ្រួសារ។
ការទទួលខុសត្រូវសំខាន់របស់បុរស គឺការមិនឲ្យខ្លួនឯង មានចិត្តផ្តោតអ្វីម្យ៉ាងខ្លាំងហួសហេតុពេករួមទាំងការយកចិត្តទុកដាក់គោរព យល់ចិត្ត និងដឹងពិតពីតម្រូវការរបស់ភាគីម្ខាងទៀត។ ហើយខណៈជាមួយគ្នានេះក៏ត្រូវរក្សាទុកនូវភាពជាខ្លួនឯងតាមបែបភាពជាបុរសផងដែរ។
នៅពេលបុរសព្យាយាមរៀនស្គាល់ពីអារម្មណ៍របស់នាង ក៏ចង់គាំទ្រនាងខ្លាំងឡើង និងបានដឹងពីតម្រូវការរបស់ស្ត្រី និងតម្រូវការផ្នែកសម្ព័ន្ធភាពរបស់ខ្លួនឯង។
អារម្មណ៍ភេទដែលឡើងចុះៗ ៖
ជារឿងសុខភាពនិងធម្មជាតិ ដែលសភាពនៃអារម្មណ៍ភេទឡើងចុះៗ និងជារឿងធម្មតា អាចគ្មានអារម្មណ៍ភេទជាមួយគេ ឬនាងផងដែរ។ អ្នកត្រូវគ្រប់គ្រងខ្លួនឯងឲ្យបាន។ ការធ្វើឲ្យខ្លួនពេញចិត្តខាងផ្លូវភេទជាមូលដ្ឋាននៃការមានសុខភាពជីវិត ដែលល្អក្នុងរឿងភេទ។
ហេតុអ្វីទើបគូគ្រងមានការរួមសិចគ្នាថយចុះ?
ស្វាមីភរិយាសម័យនេះ មានការរួមសិចគ្នាថយចុះច្រើន ទោះបីមានបុរសនិងស្ត្រី ដែលស្រេកឃ្លាន ចង់រួមសិចគ្នាច្រើនតែក្រោយពីរៀបការនិងគ្នាបាន២ទៅ៣ឆ្នាំ រឿងផ្សេងបែរជាមានភាពសំខាន់ជាង ហើយការរួមសិចក៏ត្រូវគេសំលឹងហួស ហេតុផលប្រការដំបូងៗ នៃការចាប់អារម្មណ៍ដែលថយចុះបែបនេះ ស្ថិតនៅត្រង់ថាបុរសមានអារម្មណ៍ថា ត្រូវគេបដិសេធ ចំណែកស្ត្រី ក៏គ្មានអារម្មណ៍រ៉ូមែនទិក និងមិនយល់ក្នុងរឿងសម្ព័ន្ធភាពផ្លូវភេទ។ តាមសញ្ជាតិញាណស្ត្រីមិនបានដឹងខ្លួនថា បុរសមានអារម្មណ៍ទន់ជ្រាយកំរិតណានៅពេលឮនាងមិនស្ថិតនៅក្នុងអារម្មណ៍ចង់រួមសិច ហើយតាមសញ្ជាតិញាណរបស់បុរសគេក៏មិនដឹងថា ស្ត្រីត្រូវការភាពរ៉ូមែនទិក និងការនិយាយប្រលោមបែបណា ទើបបើកចិត្តឲ្យនាងចាប់ផ្តើមមានអារម្មណ៍ភេទកើតឡើង។
នៅពេលបុរសគ្មានអារម្មណ៍ថាត្រូវគេបដិសេធ ស្វាមីភរិយាក៏ត្រូវនិយាយគ្នា ក្នុងផ្លូវវិជ្ជមានដោយអាការៈសប្បាយៗស្តីពីរឿងសិច ជាពិសេសស្តីពីការចាប់ផ្តើមរួមសិច នៅពេលបុរសបានទទួលញាណប្រាប់ដដែលៗថា ស្ត្រីចង់រួមសិចជាមួយគេហើយកំលាំងប្រាថ្នាក៏មានខ្លាំងក្លាឡើង។
នៅពេលស្ត្រីមានអារម្មណ៍ថា បុរសមានភាពប៉ិនប្រសប់ក្នុងរឿងសិចនិងគាំទ្រនាង ក្នុងផ្នែកសម្ព័ន្ធភាព នាងក៏នឹងមានអារម្មណ៍ប្រាថ្នាខាងផ្លូវភេទដែលស្រស់ថ្លា។ ការទំនាក់ទំនងដ៏ល្អ និងការគាំទ្រក្នុងសម្ព័ន្ធភាពជារឿងសំខាន់បំផុតសំរាប់ស្ត្រី តែសំរាប់បុរសទោះបីផ្នែកសម្ព័ន្ធភាពជារឿងសំខាន់ ប៉ុន្តែភាគច្រើនដែលសំខាន់ជាងនេះទៅទៀតនោះ គឺជោគជ័យក្នុងរឿងសិចដែលគេមានចំពោះនាងនោះឯង។
នៅពេលស្វាមីភរិយា ឈប់រួមភេទនឹងគ្នាច្រើនៗដងក្នុងមួយសប្តាហ៍ជំនួសឲ្យការគិតដោយខ្លួនឯងថា ពួកគេមិនចាប់អារម្មណ៍ចំពោះគ្នាតទៅទៀតនោះ ពួកគេបែរជាដឹងខ្លួនថា កំពុងត្រូវគេរាំងស្ទះទៅវិញ។
អង្គប្រកបសំខាន់នៃការមានសុខភាពផ្លូវភេទដែលល្អ គឺការមានភេទសម្ព័ន្ធនឹងគ្នាយ៉ាងខ្ជាប់ខ្ជួនហើយចំនួនដងជាមធ្យមគឺ២ទៅ៣ដងក្នុងមួយសបា្ដហ៍។ ការមានភេទសម្ព័ន្ធដែលថយចុះបានន័យថា អ្នកអាចរកផ្លូវចេញបានតាមរយៈអ្វីផ្សេងៗ។ ប្រសិនបើអ្នកនៅមានរាងកាយដែលមានសុខភាពល្អ រឹងប៉ឹង ក្នុងវ័យ៤០ឆ្នាំគួរព្យាយាមហាត់ប្រាណឲ្យខ្ជាប់ខ្ជួន ហើយដូចគ្នានេះដែរ ប្រសិនបើអ្នកចង់មានភ្លើងប្រាថ្នា ដែលឆេះសន្ធោរសន្ធៅជានិច្ចនោះ ក៏ត្រូវរក្សាចំនួនដងនៃការមានភេទសម្ព័ន្ធផងដែរ ពោលគឺត្រូវមានសម្ព័ន្ធនឹងគ្នាឲ្យបានខ្ជាប់ខ្ជួន កុំឲ្យមានការថយចុះ ដើម្បីឲ្យភ្លើងសិចរបស់អ្នក នៅតែក្តៅរោលរាលព្រមទទួលការរួមសិចគ្រប់រដូវកាល៕
